Έχω έναν ήλιο χλωμό στη φορμόλη
είμαι αυτή που περπατά ανάμεσά σας με αργά και σίγουρα βήματα που διατηρούν την παγωμένη της έκφραση με τον ρυθμό τους. κρατώ την οργή και την αστάθειά μου σφιχτά στις χούφτες μου και δεν πρόκειται να τις αφήσω ελεύθερες. γιατί να σας δώσω το προνόμιο αυτό, να δείτε την αυθεντική σκέψη μου;
περπατώ, και δεν είμαι εγώ, είμαι αυτό που κατάπια για να νιώσω καλύτερα. ένα φτηνό παυσίπονο που πήρε την εκδίκησή του αργά ή γρήγορα φουσκώνοντας και απειλώντας με. είναι δέκα φορές μεγαλύτερο και ζεστό. είναι καυτή πραγματικότητα που πηγάζει από το εσωτερικό μου. είναι επικίνδυνο ανεύρυσμα είναι βολική δικαιολογία. είναι χτύπημα ανάμεσα στα μάτια.
είναι εμετικό.
ξύπνησα με μια ελπίδα το πρωί, την κοιτούσα για ώρες να παλεύει με το αεράκι που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο δίπλα μου. ως το βράδυ είχε σβήσει .
περπατώ, και δεν είμαι εγώ, είμαι αυτό που κατάπια για να νιώσω καλύτερα. ένα φτηνό παυσίπονο που πήρε την εκδίκησή του αργά ή γρήγορα φουσκώνοντας και απειλώντας με. είναι δέκα φορές μεγαλύτερο και ζεστό. είναι καυτή πραγματικότητα που πηγάζει από το εσωτερικό μου. είναι επικίνδυνο ανεύρυσμα είναι βολική δικαιολογία. είναι χτύπημα ανάμεσα στα μάτια.
είναι εμετικό.
ξύπνησα με μια ελπίδα το πρωί, την κοιτούσα για ώρες να παλεύει με το αεράκι που έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο δίπλα μου. ως το βράδυ είχε σβήσει .
ΣΟΚ
περιμένω στην ουρά του ταμείου υπομονετικά και ήσυχα κρατώντας τα μηλαράκια και τις φρυγανιές μου και άξαφνα ακούγεται φασαρία από το πίσω μέρος του καταστήματος. γυρίζουμε όλοι για να δούμε τι συμβαίνει και βλέπουμε έναν παππού να κάνει σαματά.
πλησιάζει δυο υπαλλήλους και τις ρωτάει με τόνο εκνευρισμένο αλλά και αποκαρδιωμένο "πόσο κανεί το μαρούλι, παρακαλώ;" "0, 61 το κιλό" απαντάει μία απ' τις δύο.
"Α, γιατί εδώ γράφει 8,61" συνεχίζει ο παππούς. "Απλά δεν έχει σβηστεί καλά το 0" απαντάει η κοπέλα, "δίκιο έχετε".
μετά από τα δευτερόλεπτα απόλυτης σιγής που κράτησε όλο αυτό,
ξέσπασε έντονη φλιαρία στους πάντες μες στο μαγαζί'
ακόμη και σε αυτούς στο βάθος, στα ψυγεία.
και η κυρία πίσω μου μού 'πε "αυτό έλειπε, να δίνουμε για
το μαρούλι οκτώ ευρώ. καλά, όχι ότι δε θα γίνει κι αυτό.
ένα φυλλαράκι τη μέρα θα τρώμε τότε. θα δείτε"
πλησιάζει δυο υπαλλήλους και τις ρωτάει με τόνο εκνευρισμένο αλλά και αποκαρδιωμένο "πόσο κανεί το μαρούλι, παρακαλώ;" "0, 61 το κιλό" απαντάει μία απ' τις δύο.
"Α, γιατί εδώ γράφει 8,61" συνεχίζει ο παππούς. "Απλά δεν έχει σβηστεί καλά το 0" απαντάει η κοπέλα, "δίκιο έχετε".
μετά από τα δευτερόλεπτα απόλυτης σιγής που κράτησε όλο αυτό,
ξέσπασε έντονη φλιαρία στους πάντες μες στο μαγαζί'
ακόμη και σε αυτούς στο βάθος, στα ψυγεία.
και η κυρία πίσω μου μού 'πε "αυτό έλειπε, να δίνουμε για
το μαρούλι οκτώ ευρώ. καλά, όχι ότι δε θα γίνει κι αυτό.
ένα φυλλαράκι τη μέρα θα τρώμε τότε. θα δείτε"
χμ. τροφή για σκέψη..
μέντα-λεμόνι
κάτι ξεκίνησε να λέει χρησιμοποιώντας τον όρο "στερεότυπα" τότε,
αλλά στο θέμα η λέξη δεν κολλούσε. σκέφτηκα να την διορθώσω' όμως ίσως αυτή μου η κίνηση να κατέληγε σε μονόπλευρο καβγά τελικά οπότε δεν αποκρίθηκα εκείνη τη στιγμή. και για αρκετή ώρα. απλά συγκεντρώθηκα στον καπνό και το άπειρο.
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι βρισκόμουν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι είχα αφήσει πολλές υποχρεώσεις ημιτελείς .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι μου το χα πει πως δεν έπρεπε να χα πάει .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι δεν είμαι έτοιμη για το φθινόπωρο που ρθε .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι δεν άντεχα να την ακούω άλλο .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι με τέτοια ζέστη εκεί μέσα, ίδρωνα κι απ τα μάτια .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι πρέπει να μαζέψω τα λεφτά για κείνη τη συναυλία .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι ο Σ. είχε αργήσει .
θα μπορούσα να σκέφτομαι κι άλλα τέτοια.
αυτό που είχα εγώ στο μυαλό, όμως, ήταν πως, έτσι όπως καθόμασταν, ήμασταν πάλι το κλασσικό τρίο που απεχθανόμουν καιρό τώρα. και να που ένιωθα το ίδιο βουλιαγμένη στον χυλό της ήρεμης οργής όπως και στο παρελθόν.
οργή, απ τη μία. ήρεμη απ την άλλη.
κι ανίκανη να κάνω κάτι, να πω, να δείξω την ενόχλησή μου
ήλπιζα με ένα σύντομο πετάρισμα των βλεφάρων κάθε παλλόμενο, έτοιμο να εκραγεί απ την ένταση, κύτταρό μου να βρεθεί με ταχύτητα φωτός κάπου αλλού- έστω δέκα μέτρα μακριά από τη φουρτούνα που ονομάζω φιλία κι άνεση.
αλλά στο θέμα η λέξη δεν κολλούσε. σκέφτηκα να την διορθώσω' όμως ίσως αυτή μου η κίνηση να κατέληγε σε μονόπλευρο καβγά τελικά οπότε δεν αποκρίθηκα εκείνη τη στιγμή. και για αρκετή ώρα. απλά συγκεντρώθηκα στον καπνό και το άπειρο.
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι βρισκόμουν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι είχα αφήσει πολλές υποχρεώσεις ημιτελείς .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι μου το χα πει πως δεν έπρεπε να χα πάει .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι δεν είμαι έτοιμη για το φθινόπωρο που ρθε .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι δεν άντεχα να την ακούω άλλο .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι με τέτοια ζέστη εκεί μέσα, ίδρωνα κι απ τα μάτια .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι πρέπει να μαζέψω τα λεφτά για κείνη τη συναυλία .
θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι ο Σ. είχε αργήσει .
θα μπορούσα να σκέφτομαι κι άλλα τέτοια.
αυτό που είχα εγώ στο μυαλό, όμως, ήταν πως, έτσι όπως καθόμασταν, ήμασταν πάλι το κλασσικό τρίο που απεχθανόμουν καιρό τώρα. και να που ένιωθα το ίδιο βουλιαγμένη στον χυλό της ήρεμης οργής όπως και στο παρελθόν.
οργή, απ τη μία. ήρεμη απ την άλλη.
κι ανίκανη να κάνω κάτι, να πω, να δείξω την ενόχλησή μου
ήλπιζα με ένα σύντομο πετάρισμα των βλεφάρων κάθε παλλόμενο, έτοιμο να εκραγεί απ την ένταση, κύτταρό μου να βρεθεί με ταχύτητα φωτός κάπου αλλού- έστω δέκα μέτρα μακριά από τη φουρτούνα που ονομάζω φιλία κι άνεση.
Woke up on a good day and the world was wonderful
είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου, λένε.
αυτός που θέλει δεν ψάχνει αφετηρίες σε μακρινές χρονικές στιγμές. τις βρίσκει γρήγορα κι απλά με το χτύπημα των δυο δαχτύλων.
δεν θα περιμένει τον Σεπτέμβρη ή την Δευτέρα ή το Πάσχα...
καθόταν πλάι στο παράθυρο με το κεφάλι να ακουμπά στο τζάμι. κολυμπούσε το βλέμμα της μέσα στη καλοκαιρινή βροχούλα και παράλληλα ο νους της πάλευε να πιαστεί από κάτι -οτιδήποτε- για να μη πνιγεί στη βαθιά χαοτική λίμνη σκέψεων που πρωτύτερα η ίδια τον είχε πετάξει. όπως πάντα τον τελευταίο καιρό σκεφτόταν εκείνα' τα ζιζάνια που θέριευαν στον αγαπημένο της κήπο κι έπνιγαν τα μικρά βλαστάρια των λαχανικών που 'χε φυτέψει. και γεμάτη πόνο σκεφτόταν πως ίσως ήρθε η στιγμή να πάρει την μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ξεριζώσει τα ζιζάνια που κάναν τόσο κακό στο μικρό της θησαυρό. και το δίλημμα γινόταν όλο και πιο δύσκολο καθώς η ίδια είχε ρίξει τους μικρούς γκριζωπούς σπόρους τους στο γόνιμα χώμα της αυλής της. ένιωθε ένοχη που το χε κάνει- και μετανιωμένη. και θα ένιωθε ακόμη πιο ένοχη αν τα ξερίζωνε.
καιρό τώρα τα παραμελούσε με την ελπίδα να μαραθούν, να ξεραθούν. μα τίποτα δεν γινόταν. και αν κάποια φορά λίγο μαράζωναν, παρέσυραν και τα διπλανά φυτά μαζί κι αυτό την έθλιβε' και ξεκινούσε πάλι με ζήλο να τα φροντίζει και να τα υπηρετεί.
η βροχή σταμάτησε, μα στο μυαλό της συνέχισαν να παίζουν σενάρια διάφορα και να χορεύουν αναμνήσεις, υποσχέσεις κι ελπίδες... για ένα δευτερόλεπτο επανήλθε στο τώρα, απομάκρυνε το βλέμμα απ το παράθυρο και ψιθύρισε στον εαυτό της με απολογητικό τόνο "θ΄αποφασίσω μια άλλη φορά..", έβαλε το μέτωπο στις παλάμες της κι αναστέναξε γι ακόμη μια φορά την απολογία της.. "είναι η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου"
δεν θα περιμένει τον Σεπτέμβρη ή την Δευτέρα ή το Πάσχα...
καθόταν πλάι στο παράθυρο με το κεφάλι να ακουμπά στο τζάμι. κολυμπούσε το βλέμμα της μέσα στη καλοκαιρινή βροχούλα και παράλληλα ο νους της πάλευε να πιαστεί από κάτι -οτιδήποτε- για να μη πνιγεί στη βαθιά χαοτική λίμνη σκέψεων που πρωτύτερα η ίδια τον είχε πετάξει. όπως πάντα τον τελευταίο καιρό σκεφτόταν εκείνα' τα ζιζάνια που θέριευαν στον αγαπημένο της κήπο κι έπνιγαν τα μικρά βλαστάρια των λαχανικών που 'χε φυτέψει. και γεμάτη πόνο σκεφτόταν πως ίσως ήρθε η στιγμή να πάρει την μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ξεριζώσει τα ζιζάνια που κάναν τόσο κακό στο μικρό της θησαυρό. και το δίλημμα γινόταν όλο και πιο δύσκολο καθώς η ίδια είχε ρίξει τους μικρούς γκριζωπούς σπόρους τους στο γόνιμα χώμα της αυλής της. ένιωθε ένοχη που το χε κάνει- και μετανιωμένη. και θα ένιωθε ακόμη πιο ένοχη αν τα ξερίζωνε.
καιρό τώρα τα παραμελούσε με την ελπίδα να μαραθούν, να ξεραθούν. μα τίποτα δεν γινόταν. και αν κάποια φορά λίγο μαράζωναν, παρέσυραν και τα διπλανά φυτά μαζί κι αυτό την έθλιβε' και ξεκινούσε πάλι με ζήλο να τα φροντίζει και να τα υπηρετεί.
η βροχή σταμάτησε, μα στο μυαλό της συνέχισαν να παίζουν σενάρια διάφορα και να χορεύουν αναμνήσεις, υποσχέσεις κι ελπίδες... για ένα δευτερόλεπτο επανήλθε στο τώρα, απομάκρυνε το βλέμμα απ το παράθυρο και ψιθύρισε στον εαυτό της με απολογητικό τόνο "θ΄αποφασίσω μια άλλη φορά..", έβαλε το μέτωπο στις παλάμες της κι αναστέναξε γι ακόμη μια φορά την απολογία της.. "είναι η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου"
Κι αν έχει περάσει καιρός απ την τελευταία φορά που σε είδα, δε πειράζει. Γιατί σε βλέπω κάθε μέρα.
άφησα τον χρόνο να ξετυλιχτεί άγαρμπα και να γεμίσει το μεταξύ μας κενό.
κι ήλπιζα πως θα 'φτανα σε σημείο να μετανιώνω για τον χρόνο που άφησα να περάσει πριν σε ξαναντιμετοπίσω.
μα, με πρόλαβες.
και μ' αγκάλιασες. χωρίς να θέλω.
κι ίσως εσύ ήθελες.
ή χρησιμοποίησες τη στιγμή τελείως τυπικά.
θα μάθω ποτέ, άραγε;
κάπου κάπου σκέφτομαι πως ο χώρος που καταλαμβάνεις μέσα μου είναι υπεραρκετός και
μου δίνει άνετα το δικαίωμα να σε κυνηγώ στη φαντασία και τη μνήμη μου.
άλλοτε όμως βλέπω πως "καλύτερα να μένουμε μακριά η μία απ' την άλλη όσο γίνεται. για το καλό το δικό μας και των γύρω μας"
κι ήλπιζα πως θα 'φτανα σε σημείο να μετανιώνω για τον χρόνο που άφησα να περάσει πριν σε ξαναντιμετοπίσω.
μα, με πρόλαβες.
και μ' αγκάλιασες. χωρίς να θέλω.
κι ίσως εσύ ήθελες.
ή χρησιμοποίησες τη στιγμή τελείως τυπικά.
θα μάθω ποτέ, άραγε;
κάπου κάπου σκέφτομαι πως ο χώρος που καταλαμβάνεις μέσα μου είναι υπεραρκετός και
μου δίνει άνετα το δικαίωμα να σε κυνηγώ στη φαντασία και τη μνήμη μου.
άλλοτε όμως βλέπω πως "καλύτερα να μένουμε μακριά η μία απ' την άλλη όσο γίνεται. για το καλό το δικό μας και των γύρω μας"
μερικές φορές, οι λέξεις της είναι παραπάνω απ' όσο αντέχω.
και γι αυτό λυγίζω.
μα δεν θα την αφήσω ποτέ να το καταλάβει
από φόβο μη σταματήσει να μου τις στέλνει
μα δεν θα την αφήσω ποτέ να το καταλάβει
από φόβο μη σταματήσει να μου τις στέλνει
με το ταχυδρομικό της περιστέρι'
που λατρεύω να μισώ.
που λατρεύω να μισώ.
ταπαιδικάταχρόνια"
το κρυφτό.
τον τελευταίο καιρό κρυψώνα μου είναι το πλατύ χαμόγελο και η άσκοπη φλυαρία.
πιάνει.
πλέον δε με βρίσκει κανείς!
το κυνηγητό.
τον τελευταίο καιρό κυνηγάω τις σκέψεις μου πριν προφτάσουν να γίνουν φράσεις.
πιάνει.
αλλά αυτή η συσσώρευση απελπισμένων κραυγών μέσα μου νιώθω πως μια απ αυτές τις μέρες θα με πνίξει.
τα μήλα.
τον τελευταίο καιρό προσπαθώ απεγνωσμένα να διώξω την Ζήλια και την Μεταμέλεια μακριά' πάντα κάτι γίνεται και παραμένουν εδώ γύρω.
άλλοτε, με περικυκλώνουν κι αρχίζουν να με χτυπάνε με όόόλη τους τη δύναμη.
δεν πιάνει τίποτα.
αυτές οι δυο, ως το τέλος του καλοκαιριού, θα με έχουν λιανίσει!
τον τελευταίο καιρό κρυψώνα μου είναι το πλατύ χαμόγελο και η άσκοπη φλυαρία.
πιάνει.
πλέον δε με βρίσκει κανείς!
το κυνηγητό.
τον τελευταίο καιρό κυνηγάω τις σκέψεις μου πριν προφτάσουν να γίνουν φράσεις.
πιάνει.
αλλά αυτή η συσσώρευση απελπισμένων κραυγών μέσα μου νιώθω πως μια απ αυτές τις μέρες θα με πνίξει.
τα μήλα.
τον τελευταίο καιρό προσπαθώ απεγνωσμένα να διώξω την Ζήλια και την Μεταμέλεια μακριά' πάντα κάτι γίνεται και παραμένουν εδώ γύρω.
άλλοτε, με περικυκλώνουν κι αρχίζουν να με χτυπάνε με όόόλη τους τη δύναμη.
δεν πιάνει τίποτα.
αυτές οι δυο, ως το τέλος του καλοκαιριού, θα με έχουν λιανίσει!
δεν είναι αυτό που νομίζεις αφού..
.. κάθε φορά η φαντασία σου κάνει το τόσο ΤΟΣΟ και το έτσι αλλιώς .
Διάβασα τρεις σειρές που μου 'γραψε και θυμήθηκα το κάτι που μας έφερε κοντά. Η έλλειψη μηχανισμού αυτοσυντήρησης.
Χρειαζόμαστε κάτι να μας κρατάει σε εγρήγορση και κατά κάποιο τρόπο να μας "σπρώχνει" ώστε να συνεχίζουμε.
Θα μπορούσα άνετα να παρατήσω το μισολιπόθυμο κορμί μου σ ένα απόμερο σοκάκι. Όμως η παρουσία σου ήταν το χέρι. Μου προσφέρεις βοήθεια όταν το χρειάζομαι αλλά ντρέπομαι να το πω.
Ούτως ή άλλως, έχει πιο πολύ πλάκα όταν κάποιος που σου μοιάζει είναι εκεί δίπλα. Μπορείς να μοιραστείς και να ανταλλάξεις. Ιδέες κι εμπειρίες.
Και ίσως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε και να δούμε ότι ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ' ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΜΒΙΑ ΟΝΤΑ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ !
Διάβασα τρεις σειρές που μου 'γραψε και θυμήθηκα το κάτι που μας έφερε κοντά. Η έλλειψη μηχανισμού αυτοσυντήρησης.
Χρειαζόμαστε κάτι να μας κρατάει σε εγρήγορση και κατά κάποιο τρόπο να μας "σπρώχνει" ώστε να συνεχίζουμε.
Θα μπορούσα άνετα να παρατήσω το μισολιπόθυμο κορμί μου σ ένα απόμερο σοκάκι. Όμως η παρουσία σου ήταν το χέρι. Μου προσφέρεις βοήθεια όταν το χρειάζομαι αλλά ντρέπομαι να το πω.
Ούτως ή άλλως, έχει πιο πολύ πλάκα όταν κάποιος που σου μοιάζει είναι εκεί δίπλα. Μπορείς να μοιραστείς και να ανταλλάξεις. Ιδέες κι εμπειρίες.
Και ίσως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε και να δούμε ότι ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ' ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΜΒΙΑ ΟΝΤΑ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ !
μπορεί να έχει τράβαλα' μπορεί να με μισεί..
ξέρεις, δεν είναι δικό μου φταίξιμο που δεν είμαι αυτό που θα θελες να είμαι.
δεν φταίω εγώ που εσύ περιμένεις ν αλλάξω για να με αγκαλιάσεις.
εσύ έχεις βάλει όλους αυτούς τους όρους και
εσύ ζητάς από μένα να γίνω κάποια άλλη.
εγώ απλά επιμένω να σου δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό και να προσπαθώ να σε κάνω με δεχτείς...
.. έτσι ελαττωματική..(;)
εγώ, ούτως ή άλλως σου είπα ό,τι είχα να σου πω- σου ξεκαθάρισα.
σειρά σου, τώρα.
δεν φταίω εγώ που εσύ περιμένεις ν αλλάξω για να με αγκαλιάσεις.
εσύ έχεις βάλει όλους αυτούς τους όρους και
εσύ ζητάς από μένα να γίνω κάποια άλλη.
εγώ απλά επιμένω να σου δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό και να προσπαθώ να σε κάνω με δεχτείς...
.. έτσι ελαττωματική..(;)
εγώ, ούτως ή άλλως σου είπα ό,τι είχα να σου πω- σου ξεκαθάρισα.
σειρά σου, τώρα.
άφησα πίσω όλα τα αποκτήματά μου και πιάστηκα από μένα και τις ρίζες μου.
νομίζω έχασα τα λογικά μου όσο κράτησε
Φεύγω
μέσα στο πανδαιμόνιο των εξετάσεων, επέλεξα να φύγω για το σαββατοκύριακο από το λιμάνι μου και να περάσω δυο μέρες στο απομονωμένο κι εμφανισιακά χαμμένο στο χρόνο χωριό μου. στην ουσία, οι σκέψεις μου με στέλνουν εκεί. ή καλύτερα θα μπορούσα πω η σκέψη του.
παίρνω το ρίσκο να πατώσω στη φυσική την επόμενη δευτέρα, ελπίζοντας πως με την σύντομη απουσία μου από τα συνηθισμένα μέρη και την απαρέτητη, κρυφή παρέτησή μου από την καθημερινότητα, θα ηρεμήσει η Φαντασία μου που, μεσ' το κεφάλι μου, παίζει μαζοχιστικά παιχνίδια με την Ανάμνηση και τον Πόθο.
πραγματικά ώρες ώρες απορώ εάν η ζωή μου θα 'ναι συνεχώς έτσι από δω κ στο εξίς, εάν δηλαδή θα αρκούμε στο να φεύγω για μικρά διαστήματα και να παραιτούμε, έχοντας σκοπό να συνεχίσω έπειτα λίγω παρακάτω την εξτατικά μονότονη διαδρομή μου..
παίρνω το ρίσκο να πατώσω στη φυσική την επόμενη δευτέρα, ελπίζοντας πως με την σύντομη απουσία μου από τα συνηθισμένα μέρη και την απαρέτητη, κρυφή παρέτησή μου από την καθημερινότητα, θα ηρεμήσει η Φαντασία μου που, μεσ' το κεφάλι μου, παίζει μαζοχιστικά παιχνίδια με την Ανάμνηση και τον Πόθο.
πραγματικά ώρες ώρες απορώ εάν η ζωή μου θα 'ναι συνεχώς έτσι από δω κ στο εξίς, εάν δηλαδή θα αρκούμε στο να φεύγω για μικρά διαστήματα και να παραιτούμε, έχοντας σκοπό να συνεχίσω έπειτα λίγω παρακάτω την εξτατικά μονότονη διαδρομή μου..
Απωθημένα #1
Στρώσαμε το τραπέζι των απωθημένων μας
και βάλαμε το καλό μας σερβίτσιο'
καλέσαμε απρόσμενα τους φίλους
κι αρχίσαμε το γλέντι δίχως δισταγμούς.
Τη μια τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας,
την άλλη τα γεμίζαμε αποστροφή.
Και ξάφνου όλοι βρέθηκαν να κάθονται αντικριστά.
Τη μία μεθούσαμε με λύσσα,
την άλλη ξυπνούσαμε το πνεύμα, τη θεά των βασάνων μας'
κι αντί για καφεΐνη νιώθαμε ανακούφιση.
Στη λάντζα, αργότερα, άρχισα ν' αναρωτιέμαι:
άραγε, τι απ' όλα αυτά να κρατήσω;
Μα, το δείπνο των απωθημένων μας είχε λήξει.
και βάλαμε το καλό μας σερβίτσιο'
καλέσαμε απρόσμενα τους φίλους
κι αρχίσαμε το γλέντι δίχως δισταγμούς.
Τη μια τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας,
την άλλη τα γεμίζαμε αποστροφή.
Και ξάφνου όλοι βρέθηκαν να κάθονται αντικριστά.
Τη μία μεθούσαμε με λύσσα,
την άλλη ξυπνούσαμε το πνεύμα, τη θεά των βασάνων μας'
κι αντί για καφεΐνη νιώθαμε ανακούφιση.
Στη λάντζα, αργότερα, άρχισα ν' αναρωτιέμαι:
άραγε, τι απ' όλα αυτά να κρατήσω;
Μα, το δείπνο των απωθημένων μας είχε λήξει.
Τον άνθρωπο που μ’ έβαλες να βρω
τον βάζεις να μιλάει με τη φωνή μου
Να λέει ψέμματα πως θέλεις την ψυχή μου
Τι να του πω;
Περπάτησα στους δρόμους σου καιρό
Απόψε λέω να μη βγω
Θα ονειρευτώ πως ταξιδεύω ένα πρωί
κι είσαι μαζί μου...
http://youtu.be/1RjybdEX3q0
τον βάζεις να μιλάει με τη φωνή μου
Να λέει ψέμματα πως θέλεις την ψυχή μου
Τι να του πω;
Περπάτησα στους δρόμους σου καιρό
Απόψε λέω να μη βγω
Θα ονειρευτώ πως ταξιδεύω ένα πρωί
κι είσαι μαζί μου...
http://youtu.be/1RjybdEX3q0
Chemistry: either you've got it, or you don't
Αλκάνια CvH2v+2
Αλκένια CvH2v
Αλκίνια CvH2v-2
Φελλίγγιο Υγρό+ αλδεύδη= ερυθρό ίζημα Cu2O
Αντιδραστήριο Τόλενς+ αλδεύδη= κάτοπτρο Ag
2RCOOH+Na2CO3---> 2RCOONa+ H2O+CO2^
Αλκένια CvH2v
Αλκίνια CvH2v-2
Φελλίγγιο Υγρό+ αλδεύδη= ερυθρό ίζημα Cu2O
Αντιδραστήριο Τόλενς+ αλδεύδη= κάτοπτρο Ag
2RCOOH+Na2CO3---> 2RCOONa+ H2O+CO2^
Σαν σήμερα, 31 χρόνια πριν
ο φρόντμαν και βασικός στιχουργός του βρετανικού συγκροτήματος Joy Division, Ian Curtis, αποφάσισε να βάλει τέλος στην πολυτάραχη ζωή του- σε ηλικία 23 ετών- περνώντας μια θηλιά στο λαιμό του ενώ βρισκόταν στην κουζίνα του σπιτιού του.
Η απώλεια φαίνεται να είναι μεγάλη καθώς, φεύγοντας τόσο νωρίς, είναι σίγουρο πως χάθηκε ένας καλλιτέχνης που επηρέασε καθοριστικά τη μουσική και που πιθανώς μπορούσε να δώσει ακόμη περισσότερα.
Δυστυχώς η κατάθλιψη σε συνδυασμό με τις ουσίες και τον μόνιμο θαυμασμό του για τους καταξιωμένους καλλιτέχνες που πέθαιναν σε νεαρή ηλικία (όπως ο Jim Morrison) των οδήγησαν στο να διαπράξει αυτοκτονία και να αφήσει πίσω του ένα παιδί, μία γυναίκα και εκατομμύρια θαυμαστές.
ο φρόντμαν και βασικός στιχουργός του βρετανικού συγκροτήματος Joy Division, Ian Curtis, αποφάσισε να βάλει τέλος στην πολυτάραχη ζωή του- σε ηλικία 23 ετών- περνώντας μια θηλιά στο λαιμό του ενώ βρισκόταν στην κουζίνα του σπιτιού του.
Η απώλεια φαίνεται να είναι μεγάλη καθώς, φεύγοντας τόσο νωρίς, είναι σίγουρο πως χάθηκε ένας καλλιτέχνης που επηρέασε καθοριστικά τη μουσική και που πιθανώς μπορούσε να δώσει ακόμη περισσότερα.
Δυστυχώς η κατάθλιψη σε συνδυασμό με τις ουσίες και τον μόνιμο θαυμασμό του για τους καταξιωμένους καλλιτέχνες που πέθαιναν σε νεαρή ηλικία (όπως ο Jim Morrison) των οδήγησαν στο να διαπράξει αυτοκτονία και να αφήσει πίσω του ένα παιδί, μία γυναίκα και εκατομμύρια θαυμαστές.
Καθώς σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα μουσείων, η είσοδος σε μουσειακούς και αρχαιολογικούς χώρους ήταν δωρεάν για όλη τη μέρα.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η ατομική έκθεση του Damien Hirst, με τίτλο New Religion, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Στην εν λόγω έκθεση ο εικαστικός πραγματεύεται το ζήτημα της θρησκείας σε συνδυασμό με την επιστήμη.
Κατά τον Hirst "Υπάρχουν τέσσερα σημαντικά πράγματα στη ζωή: η θρησκεία, ο έρωτας, η τέχνη και η επιστήμη. Στη καλύτερη των περιπτώσεων, λειτουργούν ως εργαλεία που σε βοηθούν να βρεις ένα μονοπάτι μέσα στο σκοτάδι. Κανένα από αυτά δεν λειτουργεί τόσο καλά, αλλά βοηθούν. Από αυτά, η επιστήμη φαίνεται να είναι το σωστό. Όπως η θρησκεία, παρέχει μια μικρή ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος".
Αποστασιοποιημένος από απαντήσεις αλλά και αποποιούμενος την τελική τους αξία και το νόημα, ο Hirst ενεργοποιεί μηχανισμούς σκέψεων και ερωτημάτων που τίθενται πέρα από αυτόν και πατούν πάνω στις πιο βασικές ανασφάλειες και τους θεμέλιους φόβους της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η ατομική έκθεση του Damien Hirst, με τίτλο New Religion, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Στην εν λόγω έκθεση ο εικαστικός πραγματεύεται το ζήτημα της θρησκείας σε συνδυασμό με την επιστήμη.
Κατά τον Hirst "Υπάρχουν τέσσερα σημαντικά πράγματα στη ζωή: η θρησκεία, ο έρωτας, η τέχνη και η επιστήμη. Στη καλύτερη των περιπτώσεων, λειτουργούν ως εργαλεία που σε βοηθούν να βρεις ένα μονοπάτι μέσα στο σκοτάδι. Κανένα από αυτά δεν λειτουργεί τόσο καλά, αλλά βοηθούν. Από αυτά, η επιστήμη φαίνεται να είναι το σωστό. Όπως η θρησκεία, παρέχει μια μικρή ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος".
Αποστασιοποιημένος από απαντήσεις αλλά και αποποιούμενος την τελική τους αξία και το νόημα, ο Hirst ενεργοποιεί μηχανισμούς σκέψεων και ερωτημάτων που τίθενται πέρα από αυτόν και πατούν πάνω στις πιο βασικές ανασφάλειες και τους θεμέλιους φόβους της ανθρώπινης ύπαρξης.
επιλογή (η) ουσ. εκλογή, διάλεγμα || (ειδ.) δημοσίευση κειμένων.
απόφαση (η) ουσ. διατύπωση γνώμης, ύστερα από σκέψη, τελική κρίση|| σκοπός, πρόθεση.
περίπλοκος, -η, -ο επιθ. περιπλεγμένος, πολύπλοκος: περίπλοκο σχέδιο.
μπέρδεμα (το) ουσ. περιπλοκή, μπλέξιμο|| ανακάτωμα διαφορετικών ή παρόμοιων αντικειμένων|| (μτφ.) σύγχυση, λανθασμένη αντίληψη|| (μτφ.) συμμετοχή σε επιζήμια ή δυσάρεστη υπόθεση.
σύγχυση (η) ουσ. ανακάτωμα, μπέρδεμα|| έλλειψη σαφήνειας|| ψυχική ταραχή.
κάποιες φορές δυσκολεύομαι να βρω λέξεις να ντύσω τα λόγια και τις απορίες μου και τα παράπονά μου, να περιγράψω τι νιώθω και τι με κατατρώει.
γι αυτό διασκεδάζω όταν ανοίγω λεξικό.
οι λέξεις μοιάζουν πιο ακίνδυνες εκεί μέσα- τυπωμένες από κάποιον άλλο που δεν με ξέρει- πιο ασήμαντες, πιο ψεύτικες, πιο αχρείαστες.
μακάρι να καταλάβαινες κι εσύ πόσο μικρή είναι
η χρησιμότητά τους και
να σταματούσες να τις ζητάς από μένα
απόφαση (η) ουσ. διατύπωση γνώμης, ύστερα από σκέψη, τελική κρίση|| σκοπός, πρόθεση.
περίπλοκος, -η, -ο επιθ. περιπλεγμένος, πολύπλοκος: περίπλοκο σχέδιο.
μπέρδεμα (το) ουσ. περιπλοκή, μπλέξιμο|| ανακάτωμα διαφορετικών ή παρόμοιων αντικειμένων|| (μτφ.) σύγχυση, λανθασμένη αντίληψη|| (μτφ.) συμμετοχή σε επιζήμια ή δυσάρεστη υπόθεση.
σύγχυση (η) ουσ. ανακάτωμα, μπέρδεμα|| έλλειψη σαφήνειας|| ψυχική ταραχή.
κάποιες φορές δυσκολεύομαι να βρω λέξεις να ντύσω τα λόγια και τις απορίες μου και τα παράπονά μου, να περιγράψω τι νιώθω και τι με κατατρώει.
γι αυτό διασκεδάζω όταν ανοίγω λεξικό.
οι λέξεις μοιάζουν πιο ακίνδυνες εκεί μέσα- τυπωμένες από κάποιον άλλο που δεν με ξέρει- πιο ασήμαντες, πιο ψεύτικες, πιο αχρείαστες.
μακάρι να καταλάβαινες κι εσύ πόσο μικρή είναι
η χρησιμότητά τους και
να σταματούσες να τις ζητάς από μένα
Touching From A Distance
Στην αρχή είσαι εσύ κι ένας μύθος, ωραία;
Ξέρεις δυο τρία πράματα για τον Ian και τους Joy Division.
Σ' έχουν τραβήξει οι σκοτεινοί κι έντονοι στίχοι των τραγουδιών,
η μουσική σου 'χει μασήσει τον εγκέφαλο για τα καλά,
οκ ως εδώ
Μετά έρχεται το βιβλίο και μπερδεύεσαι, αναθεωρείς, συνδέεις μικρά κομματάκια παζλ, βγαίνεις σε συμπεράσματα, μαθαίνεις πράγματα για τον Ian Curtis που ίσως δεν περίμενες, ίσως απέκλειες, ίσως υποψιαζόσουν .
Είναι, λοιπόν, η αφήγηση της -σύντομης- ζωής του frontman των Joy Division σ' ένα βιβλίο. Από τα χεράκια της Deborah Curtis (γυναίκας του). Ξεκινώντας από τα εφηβικά χρόνια και συνεχίζοντας ως το άσχημο τέλος. Με μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν κοντά στον Ian και μικρές λεπτομέρειες γι αυτόν που τραβούν απότομα το σκονισμένο πέπλο από το μαρμαρωμένο είδωλο.
Ξέρεις δυο τρία πράματα για τον Ian και τους Joy Division.
Σ' έχουν τραβήξει οι σκοτεινοί κι έντονοι στίχοι των τραγουδιών,
η μουσική σου 'χει μασήσει τον εγκέφαλο για τα καλά,
οκ ως εδώ
Μετά έρχεται το βιβλίο και μπερδεύεσαι, αναθεωρείς, συνδέεις μικρά κομματάκια παζλ, βγαίνεις σε συμπεράσματα, μαθαίνεις πράγματα για τον Ian Curtis που ίσως δεν περίμενες, ίσως απέκλειες, ίσως υποψιαζόσουν .
Είναι, λοιπόν, η αφήγηση της -σύντομης- ζωής του frontman των Joy Division σ' ένα βιβλίο. Από τα χεράκια της Deborah Curtis (γυναίκας του). Ξεκινώντας από τα εφηβικά χρόνια και συνεχίζοντας ως το άσχημο τέλος. Με μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν κοντά στον Ian και μικρές λεπτομέρειες γι αυτόν που τραβούν απότομα το σκονισμένο πέπλο από το μαρμαρωμένο είδωλο.
συνύπαρξη*
μια κρυφή, μυστική συμφωνία που δε συνέβη στα στενά πλαίσια του χρόνου- ξεπήδησε μέσα από μια άλλη ελικοειδή διάσταση και τρύπωσε στο νου μας. έτσι, ξέρουμε ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται τα όριά μας και τείνουμε να αυτοπεριοριζόμαστε συνετά.
ένας υποβοσκούμενος συμβιβασμός, γεννημένος από ανεπαίσθητες κινήσεις σωμάτων και ενστικτώδους μορφασμούς προσώπων.
επειδή, πρωτίστως, κανείς δε μας δίδαξε τον ορισμό της συνύπαρξης και, αν κάποιος προσπάθησε, μίλησε ουτοπικά δίχως να υπολογίσει πως τα λόγια του πρακτικά δεν είναι εφαρμόσιμα
ακριβώς σα να συλλέξαμε κοινές αναμνήσεις και υπολείμματα συναισθημάτων και χτίσαμε μια παράλληλη υπόγεια πόλη γι αυτά. να κινούνται εκεί, να αναπνέουν εκεί. όμοια με ζωντανούς οργανισμούς στα βάθη των σπλάχνων μας, που όμως θαρρούμε πως ξεθύμαναν.
κι απάνω, στον επίγειο υποκειμενικό κόσμο μας, τα νέα μας προσωπεία να λάμπουν αυτάρεσκα.
ένας υποβοσκούμενος συμβιβασμός, γεννημένος από ανεπαίσθητες κινήσεις σωμάτων και ενστικτώδους μορφασμούς προσώπων.
επειδή, πρωτίστως, κανείς δε μας δίδαξε τον ορισμό της συνύπαρξης και, αν κάποιος προσπάθησε, μίλησε ουτοπικά δίχως να υπολογίσει πως τα λόγια του πρακτικά δεν είναι εφαρμόσιμα
ακριβώς σα να συλλέξαμε κοινές αναμνήσεις και υπολείμματα συναισθημάτων και χτίσαμε μια παράλληλη υπόγεια πόλη γι αυτά. να κινούνται εκεί, να αναπνέουν εκεί. όμοια με ζωντανούς οργανισμούς στα βάθη των σπλάχνων μας, που όμως θαρρούμε πως ξεθύμαναν.
κι απάνω, στον επίγειο υποκειμενικό κόσμο μας, τα νέα μας προσωπεία να λάμπουν αυτάρεσκα.
*συνύπαρξη: (η) ουσ. ταυτόχρονη ύπαρξη διαφορετικών πραγμάτων ή καταστάσεων// αρμονική συμβίωση
जपेसे दरें
japanese dream
she loves french and latin,
she has dancing fires in her eyes, melting souls like cheap butter
she writes lyrics when she's drunk
she wishes with eyelids closed for wind and butterflies in her hair
she used to go all the way up to Heaven, but now she's changed
she needs some rain to clean her skin
she needs some hands to hold her sorrow,
From vanity to be saved
Christina's world- Andrew Wyeth
she loves french and latin,
she has dancing fires in her eyes, melting souls like cheap butter
she writes lyrics when she's drunk
she wishes with eyelids closed for wind and butterflies in her hair
she used to go all the way up to Heaven, but now she's changed
she needs some rain to clean her skin
she needs some hands to hold her sorrow,
From vanity to be saved
Christina's world- Andrew Wyeth
Ινδική Βιογραφία
"Στο τέλο, ο νεότερος απ' τους κουνιάδους του, που ήταν ακόμα παιδί, του 'πε την αλήθεια. η Πραβάτι ήταν με τον πρίγκιπα. Ζούσε στη σκηνή του και την είχαν δει να καβαλάει τ' άλογό του.
Ο Ντάσα άρχισε να παραμονεύει αθέατος γύρω απ' το στρατόπεδο του πρίγκιπα, κουβαλώντας τη σφεντόνα που του 'χε μείνει από τότε που ήταν βόσκος, όταν η σκηνή του φαινόταν για μια στιγμή αφύλαχτη, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, ο Ντάσα πλησίαζε στα κλεφτά. Αλλά σχεδόν αμέσως εμφανίζονταν οι φρουροί κι έπρεπε να το σκάσει. Κρυμμένος στα κλαδιά ενός δέντρου και κοιτάζοντας από εκεί πάνω το στρατόπεδο, είδε τον πρίγκηπα, που το αντιπαθητικό του πρόσωπο το θυμόταν από τον καιρό της γιορτής, να καβαλικεύει τ' άλογό του και να φεύγει καλπάζοντας. Όταν γύρισε μετά από ώρες, ξεπέζεψε, τράβηξε το ύφασμα που σκέπαζε τη σκηνή κι ο Ντάσα μπόρεσε να διακρίνει μέσα στο μισοσκότεινο εσωτερικό της μια γυναίκα που σηκώθηκε να τον προυπαντήσει. Κόντεψε να πέσει απ' το δέντρο καθώς αναγνώρισε σ' αυτή τη γυναίκα την Πραβάτι, την γυναίκα του. Τώρα ήταν βέβαιος και ο πόνος στην καρδιά του έγινε αβάσταχτος. Όσο μεγάλη κι αν ήταν η ευτυχία της αγάπης του με την Πραβάτι, ακόμα μεγαλύτερη ήταν τώρα η ψυχική οδύνη, η οργή, το αίσθημα της απώλειας και της προσβολής. Έτσι συμβαίνει όταν κάποιος διοχετεύει όλη την ικανότητα του γι'αγάπη σ' ένα μοναδικό αντικείμενο. Γιατί άμα το χάσει, όλα καταρρέουν γι' αυτόν και στέκεται πια κατεστραμμένος ανάμεσα σ' ερείπια."
Ο Ντάσα άρχισε να παραμονεύει αθέατος γύρω απ' το στρατόπεδο του πρίγκιπα, κουβαλώντας τη σφεντόνα που του 'χε μείνει από τότε που ήταν βόσκος, όταν η σκηνή του φαινόταν για μια στιγμή αφύλαχτη, είτε μέρα ήταν είτε νύχτα, ο Ντάσα πλησίαζε στα κλεφτά. Αλλά σχεδόν αμέσως εμφανίζονταν οι φρουροί κι έπρεπε να το σκάσει. Κρυμμένος στα κλαδιά ενός δέντρου και κοιτάζοντας από εκεί πάνω το στρατόπεδο, είδε τον πρίγκηπα, που το αντιπαθητικό του πρόσωπο το θυμόταν από τον καιρό της γιορτής, να καβαλικεύει τ' άλογό του και να φεύγει καλπάζοντας. Όταν γύρισε μετά από ώρες, ξεπέζεψε, τράβηξε το ύφασμα που σκέπαζε τη σκηνή κι ο Ντάσα μπόρεσε να διακρίνει μέσα στο μισοσκότεινο εσωτερικό της μια γυναίκα που σηκώθηκε να τον προυπαντήσει. Κόντεψε να πέσει απ' το δέντρο καθώς αναγνώρισε σ' αυτή τη γυναίκα την Πραβάτι, την γυναίκα του. Τώρα ήταν βέβαιος και ο πόνος στην καρδιά του έγινε αβάσταχτος. Όσο μεγάλη κι αν ήταν η ευτυχία της αγάπης του με την Πραβάτι, ακόμα μεγαλύτερη ήταν τώρα η ψυχική οδύνη, η οργή, το αίσθημα της απώλειας και της προσβολής. Έτσι συμβαίνει όταν κάποιος διοχετεύει όλη την ικανότητα του γι'αγάπη σ' ένα μοναδικό αντικείμενο. Γιατί άμα το χάσει, όλα καταρρέουν γι' αυτόν και στέκεται πια κατεστραμμένος ανάμεσα σ' ερείπια."
-Έρμαν Έσσε
Δεν είναι αυτό που νομίζεις..
..όταν συγκρατείς τον εαυτό σου επίτηδες στην επιφάνεια γιατί στον βυθό βρίσκεται το πιο μισητό σου μαργαριτάρι- η αλήθεια.
Είναι η σκιά σου που αποφεύγεις να κοιτάξεις× βρίσκεται μονίμως πίσω σου βέβαια, αλλά σε βολεύει το γεγονός αυτό. Και μόνο η γνώση της ύπαρξης της αλήθειας σε κάνει να νιώθεις ενοχή. Σ’ ακολουθεί, σωστά; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στρέψεις το κεφάλι σου και θα την δείς.
Αλλά δε θέλεις.
Η απραξία και η επιλογή της σταθερότητας σε αποσαθρώνει. Κολυμπάς στα ρηχά, η άμμος γρατζουνάει τα πόδια σου, η ασφάλεια σε καθησυχάζει. Την άλλη έχεις ξανοιχτεί. Λοιπόν, το μαργαριτάρι είναι κάπου εκεί κάτω, θα κάνεις τι;
Συνεχίζεις το ύπτιο.
Είναι σαν αποστολή. Σε ‘στείλαν στο νερό για το μαργαριτάρι- να το βρεις και να το φέρεις πίσω. Επιλέγεις να ανοιχτείς και να ξεφύγεις. Πιστεύεις πως είναι εύκολο× κολυμπάς με ευκολία ούτως ή άλλως από τα 8 σου. Λίγα μίλια μόνο.
Και καθώς ο ήλιος αλλάζει θέση, η σκιά αρχίζει να προχωρά μπροστά σου. Σε οδηγεί κατά κάποιο τρόπο. Θα βρεις μέθοδο να το αγνοήσεις κι αυτό ή θα ενδώσεις στην κατάσταση. Θα αφήσεις την σκιά να πάρει την θέση σου. Να λειτουργεί αντί για σένα, να πλάθει τη ζωή σου- ίσως.
Μετατρέπεσαι σε σκιά, γαμώτο. Ξεφεύγεις απ‘ τον εαυτό σου. Μόνο και μόνο γιατί η αλήθεια είναι πολύ πικρή για σένα. Για να την δεχτείς. Και θα νυχτώσει. Το φως θα χαθεί, είσαι φαινόμενο της φυσικής πλέον -χάνεσαι κι εσύ. ΠΑΦ!
Είναι η σκιά σου που αποφεύγεις να κοιτάξεις× βρίσκεται μονίμως πίσω σου βέβαια, αλλά σε βολεύει το γεγονός αυτό. Και μόνο η γνώση της ύπαρξης της αλήθειας σε κάνει να νιώθεις ενοχή. Σ’ ακολουθεί, σωστά; Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στρέψεις το κεφάλι σου και θα την δείς.
Αλλά δε θέλεις.
Η απραξία και η επιλογή της σταθερότητας σε αποσαθρώνει. Κολυμπάς στα ρηχά, η άμμος γρατζουνάει τα πόδια σου, η ασφάλεια σε καθησυχάζει. Την άλλη έχεις ξανοιχτεί. Λοιπόν, το μαργαριτάρι είναι κάπου εκεί κάτω, θα κάνεις τι;
Συνεχίζεις το ύπτιο.
Είναι σαν αποστολή. Σε ‘στείλαν στο νερό για το μαργαριτάρι- να το βρεις και να το φέρεις πίσω. Επιλέγεις να ανοιχτείς και να ξεφύγεις. Πιστεύεις πως είναι εύκολο× κολυμπάς με ευκολία ούτως ή άλλως από τα 8 σου. Λίγα μίλια μόνο.
Και καθώς ο ήλιος αλλάζει θέση, η σκιά αρχίζει να προχωρά μπροστά σου. Σε οδηγεί κατά κάποιο τρόπο. Θα βρεις μέθοδο να το αγνοήσεις κι αυτό ή θα ενδώσεις στην κατάσταση. Θα αφήσεις την σκιά να πάρει την θέση σου. Να λειτουργεί αντί για σένα, να πλάθει τη ζωή σου- ίσως.
Μετατρέπεσαι σε σκιά, γαμώτο. Ξεφεύγεις απ‘ τον εαυτό σου. Μόνο και μόνο γιατί η αλήθεια είναι πολύ πικρή για σένα. Για να την δεχτείς. Και θα νυχτώσει. Το φως θα χαθεί, είσαι φαινόμενο της φυσικής πλέον -χάνεσαι κι εσύ. ΠΑΦ!
Προσωπική Ατλαντίδα
Υπάρχει μια παλιά ιστορία για κάποια κοπέλα που κάθε τόσο ξεκινούσε ταξίδια, αλλά ποτέ δεν έφτανε στον καθορισμένο προορισμό της.
Τύχαινε ν' αλλάζει γνώμη στα μέσα της διαδρομής
ή να ακυρώνει το ένα για κάποιο άλλλο.
Κοντινό, μακρινό..
Πάντα όμως έκανε το πρώτο της βήμα με τον ίδιο ενθουσιασμό
και χωρίς να λογίζεται τις προηγούμενες ημιτελείς προσπάθειές της.
Μια φορά, βέβαια, πεζοπόρησε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα απ' ότι συνήθως.
Και θα τα κατάφερνε, παραλίγο'
όμως η Χώρα βούλιαξε στην πραγματικότητα, ως ότου να την αντικρίσει.
Και θλίφτηκε τόσο γιατί νόμισε ότι 'χε αργήσει.
Ταξίδεψε παντού προσπαθώντας να φτάσει σε κάποιον άλλο τόπο...
Μα η Χώρα παρέμεινε η προσωπική της Ατλαντίδα .
απάντηση
απλά να μπορούσα να ταξιδέψω για λίγο.
να ήμουν στη γωνιά μου.
να βουτούσα στην αύρα σου.
να σώπαιναν οι σκέψεις μου
ή να τραγουδούσες εσύ.
όπως την πρώτη φορά, μακριά απ’ τα πάντα.
Here’s wishing you were here with me, here’s wishing we could massage history.
να ήμουν στη γωνιά μου.
να βουτούσα στην αύρα σου.
να σώπαιναν οι σκέψεις μου
ή να τραγουδούσες εσύ.
όπως την πρώτη φορά, μακριά απ’ τα πάντα.
Here’s wishing you were here with me, here’s wishing we could massage history.
Βίδες·
Οι σκέψεις που έκανα, οι αναμνήσεις μου μαζί σου, οι αξίες που έχασα, τα πιστεύω που πούλησα, το τριαντάφυλλό της που μαράθηκε στο βάζο, οι λέξεις που σκόρπισα απερίσκεπτα και όλοι εκείνοι οι λόγοι που δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι στ’ αλήθεια. Το πρόσωπο κάτω απ’ τον ήλιο την Πρωτομαγιά, τα βιβλία που πήραν φωτιά στα δάχτυλά μου, τα ποπ κορν με το βούτυρο, οι διαδρομές με το νου, τα νέα σύνορα, οι αποτυχίες και όλα όσα περίμενα το ρεύμα να μου φέρει αλλά ξέχασε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)