τα ίχνη σου

τσαλακωμένα σεντόνια
το τασάκι γεμάτο στο μπαλκόνι
δυο ποτήρια νερό δίπλα στο κρεβάτι
δυο πιάτα με ψίχουλα στο τραπέζι
η πόρτα ξεκλείδωτη
ο σύρτης να κρέμεται στο πλάι
-ίχνη του ότι πέρασες από δω-

ο σύρτης περασμένος
η πόρτα κλειδωμένη
οι δείκτες του ρολογιού να αντηχούν σ όλο το σπίτι
το μονό κρεβάτι τεράστιο
το μπαλκόνι άδειο
μονάχα το ένα ποτήρι να συνεχίζει να γεμίζει και ν αδειάζει
-ίχνη του ότι πέρασες από δω-

.

αφήνω τις ελιές στο σώμα σου να μ' οδηγήσουν και ξεκινώ

(τελευταιοςπειρασμος)

τα παιδιά παίζουν κρυφτό εδώ στη γειτονιά
(κι εγώ παίζω κρυφτό αλλά τα χουμε ξαναπεί αυτά. ας μην τα αναλύσουμε πάλι)
θυμάμαι εκείνο το παλιό σπίτι
-έτσι όπως αγναντεύω-
εκείνο που κατεδάφισαν πριν χρόνια και στη θέση του
βάλαν γκρι πλακάκια και κάνα δυο παρτέρια
μόνο η μουριά έχει μείνει ίδια με τον καιρό
και η φλαμουριά πιο πίσω
αναρωτιέμαι αν έμαθα να αναγνωρίζω τα συγκεκριμένα δέντρα από τις βόλτες μου εδώ και κει
κ ακούω τη φωνή στο ραδιόφωνο
και σκέφτομαι ότι αυτή δεν είναι φωνή για ραδιόφωνο
κ ακούω τη μουσική στο ραδιόφωνο
και σκέφτομαι ότι αυτή η μουσική δεν μου κάνει αυτές τις μέρες
κ αποφασίζω πως τίποτα δεν μου κάνει αυτές τις μέρες
και σκέφτομαι εσένα'
κ ένα παιδάκι πέφτει ενώ τρέχει να φωνάξει "φτου ξελευτερία"
κ αναπολώ τις μέρες που έτρεχα και γω κ έπεφτα και γω
και χτυπούσα κ ένιωθα χαζή
"γιατί να πέφτω εγώ κάθε φορά;"
κ ένα τσιγάρο
κ εσύ
και τι θα έβαζε ο νους σου αν μάθαινες ότι έχω γράψει τόσα και τόσα όμορφα για άλλους κι άλλες και τίποτα όμορφο για σένα
και γιατί το σώμα μου θυμάται μόνο όταν είσαι εσύ τριγύρω
κ αν γυροφέρνω στο μυαλό σου όσο εσύ στο δικό μου
κ άλλο ένα τσιγάρο
και κάτι κελαηδήματα
κ ένα ακόμη τραγούδι στο ραδιόφωνο
κ εσύ

@