*

μετάνιωσα.
δεν πιστεύω ότι η ευχή σου ήταν προκάτ.
αν σε ξέρω όντως, είμαι βαθιά μετανιωμένη

εσύ στις 9:35

ξεπετάγεσαι μπροστά μου κάθε φορά που έχω μια ιδέα,
γίνεσαι ο αέρας ανάμεσα σε μένα και την ιδέα μου αυτή και
μου την χαλάς.
ό,τι ανακαλύπτω, το ήξερες εσύ πρώτος και
τώρα μου εύχεσαι "χαρούμενα χριστούγεννα" και
με αποκαλείς όπως οι μισοί μου φίλοι και
αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μην σου ανέφερα ποτέ ότι τα χριστούγεννα για μένα δεν υπάρχουν και
ότι δεν τα συμπαθώ και
ότι φέτος αποφάσισα να μην φάω γλυκά ή οτιδήποτε θα μπορούσε να ήταν ζωντανό και
τα πάω εξαιρετικά και
θα το ήξερες αν αντί για προκάτ ευχή έπαιρνα λίγο ενδιαφέρον

"δεν είμαστε πια μαζί"x∞

μερικές φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο σκέφτομαι πως ο συγγραφέας υπερβάλλει και πως ό,τι περιγράφει δεν μπορεί να συμβεί στ' αλήθεια. όπως, ας πούμε, όταν μια σκέψη επαναλαμβάνεται στο μυαλό του ήρωα, βυθίζοντας την καρδιά του ολοένα και πιο βαθιά σε σκοτεινά και (άρα) παγωμένα νερά.
μια καρδιά μελανιασμένη και αχρηστεμένη από το κρύο να κρέμεται από το σώμα του πρωταγωνιστή, να ξεπηδά από το στέρνο του και να χάνεται σε μια ελαφρώς ταραγμένη θάλασσα. εγώ έτσι το φαντάζομαι. και, στο μυαλό μου, έχει τα μάτια σφαλισμένα με δύναμη-έχει συγκεντρώσει όλη του τη δύναμη στα βλέφαρα και τις σφιγμένες γροθιές.
και ενώ γίνονται αυτά σκέφτεται τη φράση που έσκισε το στέρνο του, για παράδειγμα, "δεν είμαστε πια μαζί"

είμαστε όλοι διαφορετικοί και όλοι ίδιοι.
έχουμε όλοι δυνατότητες και προορισμό.
μα έχω βαρεθεί να προσπαθούμε τόσο να ταιριάξουμε σε έναν τρόπο ζωής που μας επιβάλλεται
στην ουσία, θα έλεγα να προσπαθείτε.
δεν το λέω γιατί δε νιώθω εξαίρεση.
θα το έλεγα γιατί έχω βαρεθεί.
από πότε όλα αυτά αντιπροσωπεύουν εμάς και τις σκέψεις μας πάνω στ