Ήταν ένας μήνας όλο αυτό;
ήταν ένας μήνας όλο αυτό
Το μυαλό μου καπνίζει ασταμάτητα
και το σώμα συνεχίζει να χορεύει
(άτσαλα)
15/5:δε μου σηκώνεις το τηλέφωνο. είμαι μια βδομάδα στην κόψη του ξυραφιού
το νιώθω κάτω από τα πόδια μου να ταλαντόνεται ελαφρώς από το βάρος μου
"θα πηδήξει ή δε θα πηδήξει" αναρωτιούνται
στο κενό
16-20/5: ας αναβάλω τα πάντα γι αργότερα [σκέφτηκα] ή ποτέ κι ας δούμε πως είναι να βγαίνεις και να πίνεις και να χορεύεις
σχετικά με την κθημερινότητά μου το τελευταίο τρίμηνο και εξής,
να πω/γράψω επιτέλους αυτό που σκέφτομαι τα βράδια που μένω σπίτι μου
πόσο μικρό, ανούσιο, ανώφελο και ψυχοφθόρο είναι αυτό που κάνω! η εκτός εαυτού δραστηριότητα, η ανυπαρξία ρουτίνας, η αποσυντόνιση από τα ειλικρινή θέλω, η απομάκρυνση από τις πραγματικές μου ανάγκες, η αποταύτιση από τα ιδανικά και τα πιστεύω ΚΑΙ πάνω και πέρα από όλα, εδώ που τα λέμε,αυτό το σταδιακό ξέφτισμα της μνήμης και το στρογγυλοκάθισμα εκείνης της κακής λήθης που περισσότερο μοιάζει να προκύπτει από την απομάκρυνση από τον εαυτό παρά από το αλκόλ.
21/5:τώρα είμαστε σίγουρα φίλοι
23/5:παίρνω το σάκο μου και το γλαστράκι μου
23-26/5:φιλοξενούμαι
27/5:βάζω τα κλάματα και το σκάω
27-31/5+1/6: είμαι φυγάς
ταυτόχρονα ξεχνάω κάπου τα λογικά μου, νιώθω ότι ηρεμώ αλλά μου λείπει το κάπνισμα και το φλερτ. θέλω να απέχω από αυτά που η μάνα μου θα αποκαλούσε άστατη ζωή -το γράφω και γελάω-
τα γενέθλια όμως είναι μια μεγάλη παγίδα και πέφτω μέσα, ρίχνω κι άλλους μέσα και είναι η καλύτερη επιστροφή στροφή καταστροφή
2-3/6: εδώ χρειαζόμαστε τουλάχιστον δυο μέρες για τον εορτασμό των γενεθλίων μου
5/6 και ως σήμερα: θέλω να μαστε φίλοι μα οι δυο μας φαίνεται να μην έχουμε και πολλά να πούμε και ίσως φταίω εγώ σίγουρα φταις και συ αλλά πιο πολύ φταις που δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε. ίσως ποτέ δεν είχαμε στην τελική. χωρίσαμε πιο νωρίς απ ότι πιστεύαμε.
6-13/6:μέρες συνεχούς υπνηλίας
9/6:την μεγαλύτερη παγίδα στη βάζει το μυαλό
10-11/6:περιμένω. βγαίνω. απογοητεύομαι. χορεύω. φεύγω.
13-15/6: κάτι ακόμα να ανησυχώ//κάτι ακόμα να ελπίζω
@
