Αυτό το μονοπάτι, λένε, είναι σαν μια από χρόνια αμελημένη επίσκεψη στο υπόγειο:
θα φωτιστούν πράματα που είχες ξεχάσει εκεί κάτω, θα θυμηθείς παλιατζούρα που έκρυψες ή ξέχασες να πετάξεις- γενικά δεν ξέρεις καλά καλά τι θα δεις σε αυτή σου τη βόλτα
Ως τώρα, έχω δει 3 πράματα. Βασικά, έχω δει δύο ανθρώπους και ένα συναίσθημα.
Τις προάλλες έσκασε πρώτη φορά η αίσθηση της μοναξιάς, το παράπονο της ορκισμένης εργένισσας, η μελαγχολία του ανέκαθεν φαναριού. Ήταν όμως πιο βαθύ την πρώτη φορά. Είχε περισσότερο την χροιά τη εγκατάλειψης. Σα να φύγανε όλοι και να μ αφήσανε εδώ- πράγμα που δεν έγινε. Οπότε;
Σα να ήμουν ολομόναχη μέσα σε ένα μεγάλο σκοτεινό και άδειο δωμάτιο.
Μετά εμφανίστηκε η εικόνα της φίλης μου. Ένιωσα να μου λείπει απεγνωσμένα λες και είχα να τη δω δεκαετίες-επίσης δεν ισχύει. Με την εμφάνισή της, ένιωσα την ανάγκη να την αγκαλιάσω. Να την σφίξω στην αγκαλιά μου μέχρι να μου πει "ε, μαλάκα, πας καλά;". Αλλά να μην μου το πει. Να μείνουμε έτσι οριζοντιωμένες μέχρι να λιώσουν τα ρούχα μας και ακουμπήσουν τα δέρματά μας και όλο αυτό να μην είναι πια περίεργο.
Αγκάλιαζα τον εαυτό μου και δάκρυζα.
Η παραπάνω αίσθηση εγκατάλειψης γρήγορα πήρε τη μορφή της μοναξιάς λόγω έλλειψη ταιριού. Είδα στον πάτο των ματιών μου τη λαχτάρα να κολλήσω έρωτα επιτέλους. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Τι προφυλάξεις παίρνω και τι εμβόλια έχω κάνει και πώς πέφτουν αυτές οι άμυνες και αφού αυτό έρχεται όταν δεν το ψάχνεις τότε τόσο καιρό που δεν το ψάχνω πού είναι να έρθει να μου αστράψει μια ανάστροφη, να με πιάσει απροετοίμαστη ίσα ίσα για να λέω μετά ότι όλα έγιναν εκεί που το περίμενα λιγότερο;
Καταλαβαίνω την ανάγκη μου να κρατηθώ, να φιληθώ, να αγκαλιάσω, να χάσω ένα κομμάτι μου στον τζόγο των συναισθημάτων.
Πότε το είχα αυτό τελευταία φορά;
Ποιος δεν το θέλει τόσο που μέσα βαθιά να καίγεται;
Ποιος δεν επιθυμεί να είναι το μισό καρδιοχτύπι ενός άλλου;
Και σεις οι πρόσκαιροι δεν είστε κακοί αλλά να που καταλήξαμε.
Στις φωτογραφίες που χαζεύω φαίνεται αυτό το φως που μόνο οι ερωτευμένοι πλάι στα ταίρια τους εκπέμπουν. Και είναι ζηλευτό και μοιάζει αγνό και πώς στο διάολο το κάνουν;
(Και 3) τότε, σκέφτομαι, που με αγκάλιαζες στη νυχτερινή ψύχρα, φαινόταν να το απολαμβάνουμε και οι δυο
θα φωτιστούν πράματα που είχες ξεχάσει εκεί κάτω, θα θυμηθείς παλιατζούρα που έκρυψες ή ξέχασες να πετάξεις- γενικά δεν ξέρεις καλά καλά τι θα δεις σε αυτή σου τη βόλτα
Ως τώρα, έχω δει 3 πράματα. Βασικά, έχω δει δύο ανθρώπους και ένα συναίσθημα.
Τις προάλλες έσκασε πρώτη φορά η αίσθηση της μοναξιάς, το παράπονο της ορκισμένης εργένισσας, η μελαγχολία του ανέκαθεν φαναριού. Ήταν όμως πιο βαθύ την πρώτη φορά. Είχε περισσότερο την χροιά τη εγκατάλειψης. Σα να φύγανε όλοι και να μ αφήσανε εδώ- πράγμα που δεν έγινε. Οπότε;
Σα να ήμουν ολομόναχη μέσα σε ένα μεγάλο σκοτεινό και άδειο δωμάτιο.
Μετά εμφανίστηκε η εικόνα της φίλης μου. Ένιωσα να μου λείπει απεγνωσμένα λες και είχα να τη δω δεκαετίες-επίσης δεν ισχύει. Με την εμφάνισή της, ένιωσα την ανάγκη να την αγκαλιάσω. Να την σφίξω στην αγκαλιά μου μέχρι να μου πει "ε, μαλάκα, πας καλά;". Αλλά να μην μου το πει. Να μείνουμε έτσι οριζοντιωμένες μέχρι να λιώσουν τα ρούχα μας και ακουμπήσουν τα δέρματά μας και όλο αυτό να μην είναι πια περίεργο.
Αγκάλιαζα τον εαυτό μου και δάκρυζα.
Η παραπάνω αίσθηση εγκατάλειψης γρήγορα πήρε τη μορφή της μοναξιάς λόγω έλλειψη ταιριού. Είδα στον πάτο των ματιών μου τη λαχτάρα να κολλήσω έρωτα επιτέλους. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Τι προφυλάξεις παίρνω και τι εμβόλια έχω κάνει και πώς πέφτουν αυτές οι άμυνες και αφού αυτό έρχεται όταν δεν το ψάχνεις τότε τόσο καιρό που δεν το ψάχνω πού είναι να έρθει να μου αστράψει μια ανάστροφη, να με πιάσει απροετοίμαστη ίσα ίσα για να λέω μετά ότι όλα έγιναν εκεί που το περίμενα λιγότερο;
Καταλαβαίνω την ανάγκη μου να κρατηθώ, να φιληθώ, να αγκαλιάσω, να χάσω ένα κομμάτι μου στον τζόγο των συναισθημάτων.
Πότε το είχα αυτό τελευταία φορά;
Ποιος δεν το θέλει τόσο που μέσα βαθιά να καίγεται;
Ποιος δεν επιθυμεί να είναι το μισό καρδιοχτύπι ενός άλλου;
Και σεις οι πρόσκαιροι δεν είστε κακοί αλλά να που καταλήξαμε.
Στις φωτογραφίες που χαζεύω φαίνεται αυτό το φως που μόνο οι ερωτευμένοι πλάι στα ταίρια τους εκπέμπουν. Και είναι ζηλευτό και μοιάζει αγνό και πώς στο διάολο το κάνουν;
(Και 3) τότε, σκέφτομαι, που με αγκάλιαζες στη νυχτερινή ψύχρα, φαινόταν να το απολαμβάνουμε και οι δυο
