περπατάει πάνω κάτω στον στενό, μαρμάρινο διάδρομο με το νευρικό της βήμα
και ο επαναλαμβανόμενος, μονότονος ήχος των τακουνιών της
δημιουργεί έναν ανεπιθύμητο αντίλαλο στο ημίφως.
Ο καπνός που αφήνει πίσω της θολώνει όλο και περισσότερο το τοπίο που γεμίζει σταδιακά από τα ίχνη μιας βεβαρημένης συνείδησης.
Το κεφάλι σκυφτό, το ένα χέρι κολλημένο σχολαστικά στο στήθος και το άλλο σε γωνία 90 μοιρών να κάνει το συνεχές δρομολόγιο' χείλη- άπειρο.
Το βλέμμα καρφωμένο στις μύτες των παπουτσιών, το πρόσωπο ανέκφραστο και λευκό..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου