Με μια κούπα καφέ στο χέρι και τη μουσική στο σαφλ.

Η αλήθεια είναι ότι ο νες δε μ’ αρέσει καθόλου. Κάθε φορά, μάλιστα, που πίνω, με την πρώτη γουλιά θυμάμαι τον λόγο για τον οποίο τον αποφεύγω. Καφές φίλτρου, λοιπόν. Σε μεγάάλη κούπα. Συντροφιά μου κρατάνε οι Fugazi, οι Peppers, ο Waits κι οτιδήποτε ξεσηκώνει το άι τιούνς από τον υπέρογκο φάκελο «Η Μουσική Μου».

Στήβες βιβλίων και περιοδικών στα δεξιά μου περιμένουν ή να ταξινομηθούν ή να περάσουν σε άλλα χέρια, ίσως την επόμενη οικογένειά τους. Ορίστε κάτι που αναβάλλω εδώ και καιρό, να αφήσω ελεύθερα τα δύσμοιρα βιβλία που μένουν αχρησιμοποίητα και ταπεινωμένα για χρόνια σ ένα διαμέρισμα που απλά δεν ανήκουν! Σημειώνω, επομένως:

1.       Βιβλία για δόσιμο.

2.       Ξεκαθάρισμα  περιοδικών .

Τώρα που έριξα μια ματιά στο δωμάτιο αντιλήφθηκα ότι η θέση των κρεμαστρών δεν είναι το πάτωμα –ΜΑ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ!-, των άδειων πλαστικών μπουκαλιών δεν είναι τα ράφια και –οκ- προφανώς των ρούχων δεν είναι η πολυθρόνα. Μπορεί το τελευταίο να είναι ιδιαίτερα κλασσικό και να συγχωρείται καθώς η πολυθρόνα μου δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία πολυθρόνα που της συμβαίνει κάτι παρόμοιο  και πάλι, όμως, σημειώνω:

3.       Κρεμάστρες??

4.       Ανακύκλωση, επιτέλους!

5.       Πλυντήριο/Σίδερο

6.       (και γιατί όχι;) Σκούπισμα.

*Ματιά στα δεξιά*

Και συνεχίζω. Η στοίβα από «Γλυκές Ιστορίες» μου θύμισε ότι κάποτε δημιουργούσα, σαν άλλη ζαχαροπλάστισσα, κι έβαζα φίλους κ οικογένεια να κάνουν τους  επιεικείς κριτές (βλ. πειραματόζωα, θυσία για το κοινό καλό, κ.α.)’ ενώ, η στοίβα από «SONIK» ότι κάποτε εγώ κ η μουσική.. Τέλος πάντων, σημειώνω:

7.       http://www.tastebook.com/recipes/1319730-Classic-Apple-Pie?full_recipe=true

8.       Τ24, σελ. 100: κρέμα λεμονιού..

Όχι, δεν είναι ένας από εκείνους τους μονολόγους που ξεκινούν ως “..από Δευτέρα θα κόψω το κάπνισμα, τα αλλαντικά και την κόκα κόλα και θα γραφτώ σε γυμναστήριο, θα κατεβαίνω  από το λεωφορείο δυο στάσεις πιο πριν και θα αγοράζω κόκα κόλα λάιτ..”. Ούτε καν! Δηλαδή, ναι μεν είναι μονόλογος αλλά όχι αυτού του στιλ. Είναι ένας μονόλογος ξυπνήματος μετά από λήθαργο. Μετά από εκείνον τον περίεργο λήθαργο που αργείς να καταλάβεις ότι υπάρχει ώσπου ένα φιλικό πρόσωπο να σου πει κάτι που ακούγεται στα αυτιά σου ως γιατί άφησες τόσο τον εαυτό σου.

Ουφ! Πόσο καιρό έλειπα, άραγε;

Καλημέρα