Στα αποχαιρετιστήρια γράμματα που σου γράφω στο μυαλό μου χρησιμοποιώ πένα με μαύρο μελάνι και κάνω εκπληκτικά καλλιγραφικά γράμματα.

(γράμματα-γράμματα)

Τα γράφω ενώ κοιμάσαι στο κρεβάτι μας, στη μεριά σου (δεξιά) στο πλάι. Δεν έχω αποφασίσει που θα ήταν καλύτερο να τ' ακουμπήσω. Ξεκλειδώνω την πόρτα προσεκτικά ενώ έχω αφήσει τη βρύση να τρέχει (να νομίζεις ότι πλένομαι αν μ' ακούσεις). Την κλείνω αφότου έχω ντυθεί, καλώ το ασανσέρ, φεύγω.

Στο μυαλό μου, δεν έχει υπάρξει πιο πικρή "έξοδος" από το διαμέρισμά σου. Βιάζομαι να φύγω, αφενός, για να μη σε δω και με σταματήσεις είτε ακούσια είτε εκούσια και, αφετέρου, γιατί η λύτρωσή μου μοιάζει να ξεκινά δυο βήματα πέρα από την εξώπορτά σου. Καθώς παίρνω το λεωφορείο νιώθω σταδιακά όλο και πιο μακριά από την συναισθηματική ομηρία σου.
Πού να ξερες τι σκέφτομαι.!

και ότι είχες δίκιο πως τίποτα δε θα 'ναι όπως πριν