η μια μου γιαγιά είχε πάντα στο σπίτι της πράματα που δεν χρησιμοποιούσε ποτέ και που εμείς οι υπόλοιποι δεν έπρεπε να τα πειράζουμε ποτέ.
για παράδειγμα, είχε κρεμασμένες στην κουζίνα 2-3 πετσέτες που δεν έπρεπε να τις πιάνουμε ούτε να σκουπίζουμε τα χέρια μας με αυτές ούτε τα πιάτα. τίποτα.
ήταν οι καλές της πετσέτες.
αντίστοιχα είχε κι άλλα "καλά" πράματα που απαγορευόταν να αγγίξουμε.
μπορούσαμε όμως να τα κοιτάμε.
μιας που ανέφερα σαν παράδειγμα τις πετσέτες να πω και το ότι εγώ πάντα σκούπιζα τα χέρια μου σε αυτές και μάλιστα όχι κρυφά. χαμογελούσα πλατιά και κοιτούσα τη γιαγιά στα μάτια ενώ το έκανα.
ωρυόταν φυσικά αλλά ως εκεί.
με τον καιρό το συνήθισε.
λοιπόν, υπάρχουν σίγουρα και άλλες γιαγιάδες εκεί έξω που το κάνουν αυτό και παππούδες και πιο νέοι και έφηβοι και οποιασδήποτε ηλικίας και φύλου άνθρωποι.
υπάρχουν όμως κι εκείνοι που εφαρμόζουν το σκεπτικό αυτό (του καλού αντικειμένου) όχι σε αντικείμενα αλλά σε άλλους ανθρώπους.
ενώ οι πετσέτες κατά πάσα πιθανότητα δε νιώθουν τη διαφορά ανάμεσα στο να κρέμονται απλά και το να κρέμονται και να λερώνονται και να βρέχονται και να πλένονται και να σιδερώνονται και να μένουν στο συρτάρι και να ξανακρέμονται στην κουζίνα'
οι άνθρωποι νιώθουν ο,τι χάνουν.
όποια στιγμή, συγκίνηση, κουβέντα, εμπειρία θα μπορούσε να ζήσει ένας "καλός" οτιδήποτε
την νιώθει πάνω του από την ανάποδη.
προστίθεται πάνω του, ναι. αλλά με αρνητικό πρόσημο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου