Τις τελευταίες μέρες βλέπω τον ίδιο εφιάλτη:
το αντίο καμουφλαρισμένο ως άνθρωπος στέκεται απέναντί μας. κινείται όπως κι εμείς. μοιάζει σαν παγιδευμένος κλώνος μας μέσα σε γυάλινο κουτί. μιμείται τις εκφράσεις μας. όταν πάμε να το προσεγγίσουμε έρχεται κι αυτό. αν απομακρυνθούμε, απομακρύνεται επίσης.
άμα του 'δινα μια, θαρρώ, θα 'χα εφτά χρόνια γρουσουζιά.
Κι έπειτα βαριανασαίνω ώσπου να με πάρει ο ύπνος.
με αφορμή αυτές τις σκέψεις έγραψα 2 παρόμοια χαϊκού
το αντίο καμουφλαρισμένο ως άνθρωπος στέκεται απέναντί μας. κινείται όπως κι εμείς. μοιάζει σαν παγιδευμένος κλώνος μας μέσα σε γυάλινο κουτί. μιμείται τις εκφράσεις μας. όταν πάμε να το προσεγγίσουμε έρχεται κι αυτό. αν απομακρυνθούμε, απομακρύνεται επίσης.
άμα του 'δινα μια, θαρρώ, θα 'χα εφτά χρόνια γρουσουζιά.
Κι έπειτα βαριανασαίνω ώσπου να με πάρει ο ύπνος.
με αφορμή αυτές τις σκέψεις έγραψα 2 παρόμοια χαϊκού
Το αντίο στέκεται δυο μέτρα απέναντί μας
Μιμείται την κάθε μας κίνηση
Σαν παγιδευμένος κλώνος μας σε γυάλινο κουτί
Το αντίο καμουφλαρισμένο σε όμοιό μας άνθρωπο
στέκεται απέναντί και μας μιμείται
σαν παγιδευμένος κλώνος πίσω από γυάλινο/διάφανο τείχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου