Κ όπως κλισέ

[ζωγραφίζω συννεφάκια γύρω από έναν ακιδωτό ήλιο, ακούω νάιν ιντς νέηλς, πρέπει να γράψω κάτι συγκεκριμένο αλλά μου έρχοντε μόνο αφηρημένα συνηρμικά πράματα]

Πάλι αισθάνομαι τις σκέψεις μου να τρέχουν σπηνταρισμένες.
Ταυτόχρονα το σώμα μου κυρίως αρνείται να γράψει, να πληκτρολογήσει, να φάει, να σταθεί σωστά, να με βγάλει ασπροπρόσωπη. Όλη αυτή η εγκεφαλική υπερδαστηριότητα φαίνεται να θέλει να διοχετυθεί αποκλειστικά στον χορό.
Άρα οι χορευτικές μου φιγούρες είναι η τέχνη μου;

~

Είμαστε στο πάρτυ και κοιτάζω τον κλοιό των φίλων μου που περνάν καλά και σκέφτομαι πράματα σχετικά με ξύλινα πατώματα λερωμένα με ποτά και χαρούμενα πέλματα που τη βρίσκουν να χτυπιούνται σε εσωτερικούς χώρους με περίεργα φώτα και μες τον καπνό. Βρίσκω σε καθέναν τους κάτι που ενεργοποιεί το ευαίσθητο σημείο μου και λέω "α! οι φίλοι μου!"

Παράλληλα, μου έρχεται στο νου μια υπενθύμιση του ότι μου λείπει ένα ζεστό χέρι να κοιμάται πάνω στην κοιλιά μου κάτω από το σκέπασμα. Μου εξηγώ πως το κυνήγι μου γι αυτό το χέρι μπορεί να καταλήξει ανήθικο και μου απαντώ να μην υπεραναλύω τα πάντα πια.

Είμαι στο πάτωμα της κουζίνας και κοιτάζω προς τα πάνω σαν κουτάβι που του είπαν ένα καλούτσικο ανέκδοτο. Με σηκώνει η Γ και σπάω τον Λ που υποτίθεται με χόρευε αλλά γύρισε να μπει στην κουβέντα των από πίσω μια στιγμή (τον σπάω πώς;).

Παρόλα αυτά, σφηνώνει στο μυαλό μου μια περιεκτικότατη περίληψη της σύγχρονης πραγματικότητας έξω απ αυτό το σπίτι και μένω να το σκέφτομαι, χορεύοντας φυσικά.

~

Ο χορός ως τρόπος άμυνας

Ταυτόχρονα κι επίθεσης

~

Φιλιά στα χείλια όλων των φίλων μου. Των χορευταράδων, των αστείων, των υπερβολικών, των δασολόγων, των άπλυτων, των νέων, των παλιών.