(συγκεκριμένο εσύ)

ξεκίνησα προχθές να γράφω:

δεν πονάω στ' αλήθεια γι αυτό το χαμόγελο
τότε γιατί γυρίζω σαν τη σβούρα γύρω από τον άξονα του;
οριακά δε θυμάμαι αυτό το χαμόγελο
αν όμως μου απευθυνθεί θα τα χάσω πάλι
ο,τι και να κρατάω θα μου πέσει στο πάτωμα
αντικείμενο, μούτρα, κλπ

σήμερα αναρωτιέμαι αν είχα όντως ένα χαμόγελο κατά νου
ή με αυτό το ένα συμβόλιζα όλα τα χαμόγελα που έχουν
περάσει από τα μάτια μου σε αργή κίνηση


διαβάζω την απάντησή σου (συγκεκριμένο εσύ) με την πέτσα σε σύγχιση
ανατριχιάζω με τις περιγραφές σου
χαίρομαι που αφιέρωσες τον χρόνο για να δημιουργήσεις αυτή την παράγραφο
έβαλες αυτά τα συναισθήματα σε λέξεις και σειρές
κολακεύομαι
καταπίνω την γλώσσα μου και φέρνω στο νου μου την τελευταία μας συζήτηση
πρόσωπο με πρόσωπο
και τα μόρια του αέρα ανάμεσά μας να παραλύουν
νιώθω την ίδια μελαγχολία με τότε που έμαθα πως φεύγεις
(και άρα σε χάνω. εγώ που δε σ έχω)
και δεν έχω όρεξη να βάλω καμιά τελεία ούτε άνω ούτε κάτω ούτε κόμμα ούτε παύλα
θέλω να σε παρακολουθήσω να μπαίνεις στο μυστηριακό στέκι μας
κάθε σου βήμα να είναι μία νότα πιάνου
κι αφού έχω λιώσει στο μπεν μαρί του βλέμματός σου
θα είναι η σειρά σου
γιατί θα καταλάβεις ότι η παράδοση είναι τώρα ή ποτέ