είναι η δεύτερη βδομάδα που δε μοιράζομαι τη θλίψη μου μαζί σου. κ απορώ πώς δε με πιάνεις από τους ώμους και δε με ρωτάς τι έχω, ταρακουνώντας με. δε σε έβαλε ποτέ σε σκέψεις το γεγονός ότι μόνο κλαίω και συμφωνώ τελευταία; δεν αναρωτήθηκες τι με πιάνει και βάζω τα κλάματα ενώ κάνουμε έρωτα;
αν βγω στο δρόμο και ρωτήσω 100 άτομα για σένα, ξέρω τι θα μου πουν'
αν βγεις στο δρόμο και ρωτήσεις 100 άτομα για μένα, ξέρω τι θα σου πουν..
κι όμως μαζί φτιάξαμε μια στατιστική.
μια προβλέψιμη λούπα
που μοιάζει σα θεατρική παράσταση
-επαναλαμβανόμενη θεατρική παράσταση-
Όλοι ξέρουν την πλοκή και το τέλος. Όλο και λιγότεροι έρχονται να μας δούνε. Μονάχα οι ηθοποιοί διαφέρουν από παράσταση σε παράσταση. Απλά κουράζονται όλο και περισσότερο.
Είμαστε το αποτέλεσμα έρευνας του τάδε πανεπιστημίου.
Καταφέραμε να εξουδετερώσουμε τις μαγείες μας.
Μαζί δεν είμαστε εμείς.
@
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου