Με ρωτάει πότε θα γίνω νορμάλ
και τι κερδίζω με το να είμαι έτσι.
Εγώ μόνο κοιτάω.
Φεύγει.
Αυτό μας έλειπε τώρα.
Στο μυαλό μου, μαζεύονται οι φωνές των ανθρώπων που μου χουν πει κάτι αντίστοιχο
σ' ένα μπουκέτο
και τραγουδάνε έναν ψαλμό
για την καημένη Κ
που δεν μπόρεσε να γίνει "νορμάλ"
κι ο κόσμος τη φοβότανε,
δεν την έπαιρνε στα σοβαρά
ή δεν την καταλάβαινε
Μέχρι που πέθανε
Φυσικά η δική μου φωνή σολάρει κάπου προς το τέλος.

[αυτό μας έλειπε τώρα.
πάνω που, δέκα λεπτά πριν,
είχα νιώσει μια αγάπη για τον εαυτό μου]

***
υ.γ.: είμαι πιο πεπεισμένη και σίγουρη από ποτέ πως για τους ανθρώπους που γράφουν είναι μεγάλη κατάρα να μοιράζονται το γραφείο τους. αφενώς, γιατί δε θα είναι ποτέ δικό τους, παραδομένο
κι αφετέρου, γιατί είναι το μόνο εύκολο να τους προδώσει.