τώρα που γίναμε πολλοί δεν χωράμε στο κεφάλι μου ή στη μέρα μου στο ημερολόγιό μου ή στο κρεβάτι μου. αποτυγχάνουμε να κάνουμε βασικά καθημερινά πράματα καταλήγουμε να μην κάνουμε τίποτα γιατί είμαστε τεμπέληδες και αγχωμένοι. όλη μας η ύπαρξη μοιάζει με το ξεφύλλισμα ενός φωτογραφικού λευκώματος από το μέλλον
χαζεύουμε τι θα μπορούσαμε να είχαμε καταφέρει και αυτό μας φοβίζει τόσο που τελικά μας είναι αρκετό