γιατί όλα τα υπόλοιπα παιδιά μπορούν, μαμά;
summer read
θέλω να γράψω (να μιλήσω, να φωνάξω) γι αυτή την σχιζοειδή κατάσταση επιβίωσης
οι λέξεις δεν βρίσκονται εύκολα ή δεν είναι αρκετές
το σενάριο να εφεύρω νέο λεξιλόγιο δεν είναι ούτε ελάχιστα ρεαλιστικό
μιας και η διαδικασία της δημιουργίας πέφτει με φόρα πάνω στον τοίχο της αυτοαμφιβολίας (βλ. self-doubt) και έρχεται εξ ορισμού σε αντίθεση με το δίπολο ναι όχι, άσπρο μαύρο, εκεί εδώ, μαζί χώρια που προτείνει η τωρινή κατάσταση ύπαρξης.
οι high on life στιγμές συνιστούν μεγάλες δόσεις low on reality για να ξεπεραστούν τα συμπτώματα μα το αντίστροφο δεν πιάνει ποτέ και how low can you go? τέλος πάντων.
βλέπουμε μαζί εξ αποστάσεως την λάμψη μας να ξεθωριάζει και θρηνούμε με λέξεις σε greeklish κι αναρωτιόμαστε πού πήγαμε και η μία ψάχνει και νοσταλγεί την άλλη ενώ είμαστε ακόμα εδώ και πάντα θα είμαστε αλλά όχι οι ίδιες.
πώς το εξηγείς αυτό σε κάποιον εκτός κύκλου;
υ.γ.: εκπροσωπούμε εμείς εδώ για σας. μπορείτε να κάνετε διακοπές τώρα
οι λέξεις δεν βρίσκονται εύκολα ή δεν είναι αρκετές
το σενάριο να εφεύρω νέο λεξιλόγιο δεν είναι ούτε ελάχιστα ρεαλιστικό
μιας και η διαδικασία της δημιουργίας πέφτει με φόρα πάνω στον τοίχο της αυτοαμφιβολίας (βλ. self-doubt) και έρχεται εξ ορισμού σε αντίθεση με το δίπολο ναι όχι, άσπρο μαύρο, εκεί εδώ, μαζί χώρια που προτείνει η τωρινή κατάσταση ύπαρξης.
οι high on life στιγμές συνιστούν μεγάλες δόσεις low on reality για να ξεπεραστούν τα συμπτώματα μα το αντίστροφο δεν πιάνει ποτέ και how low can you go? τέλος πάντων.
βλέπουμε μαζί εξ αποστάσεως την λάμψη μας να ξεθωριάζει και θρηνούμε με λέξεις σε greeklish κι αναρωτιόμαστε πού πήγαμε και η μία ψάχνει και νοσταλγεί την άλλη ενώ είμαστε ακόμα εδώ και πάντα θα είμαστε αλλά όχι οι ίδιες.
πώς το εξηγείς αυτό σε κάποιον εκτός κύκλου;
υ.γ.: εκπροσωπούμε εμείς εδώ για σας. μπορείτε να κάνετε διακοπές τώρα
ακροπατούμε στο ίδιο μας το σπίτι
κρυμμένοι κάτω από ξεραμένα φύλλα
τα ιπτάμενα έντομα οι μεγαλύτεροι εχθροί
κι ο μυστήριος λάκκος πάνω αριστερά συνεχίζει να υπάρχει
όταν γυρνάς το κλειδί στην κλειδαριά
όταν καθόμαστε σε δυο μέτρα γη με τα βιβλία μας στα χέρια
όταν το βλέμμα σου βολτάρει ανακριτικά επάνω μου
και πάει λέγοντας.
ωστόσο, η συνέχεια της κούρσας δίνει μια νότα αισιοδοξίας
κι όσο δεν φτάνουμε έχουμε ακόμα οπότε τι αγχωνόμαστε;
στο συγκεκριμένο σημείο οι κενές σελίδες θροίζουν μανιασμένες
ενός λευκώματος κακογραμμένου, ανυπόφορα απογοητευτικού.
η χαμένη στρογγυλάδα των αριθμών βαρένει το άθροισμα
το τρομακτικά πολύ χρησιμοποιημένο μαξιλάρι επίσης
αυτό το δόντι που όσο πάει και στραβώνει ή δεν αλλάζει
και πού και πού το ξεχνάω ή το θυμάμαι
και οι μνήμες χωρίς ημερομηνία δημιουργίας ή λήξης
χαμένες κι αυτές στις καμπύλες του χρόνου
κρυμμένοι κάτω από ξεραμένα φύλλα
τα ιπτάμενα έντομα οι μεγαλύτεροι εχθροί
κι ο μυστήριος λάκκος πάνω αριστερά συνεχίζει να υπάρχει
όταν γυρνάς το κλειδί στην κλειδαριά
όταν καθόμαστε σε δυο μέτρα γη με τα βιβλία μας στα χέρια
όταν το βλέμμα σου βολτάρει ανακριτικά επάνω μου
και πάει λέγοντας.
ωστόσο, η συνέχεια της κούρσας δίνει μια νότα αισιοδοξίας
κι όσο δεν φτάνουμε έχουμε ακόμα οπότε τι αγχωνόμαστε;
στο συγκεκριμένο σημείο οι κενές σελίδες θροίζουν μανιασμένες
ενός λευκώματος κακογραμμένου, ανυπόφορα απογοητευτικού.
η χαμένη στρογγυλάδα των αριθμών βαρένει το άθροισμα
το τρομακτικά πολύ χρησιμοποιημένο μαξιλάρι επίσης
αυτό το δόντι που όσο πάει και στραβώνει ή δεν αλλάζει
και πού και πού το ξεχνάω ή το θυμάμαι
και οι μνήμες χωρίς ημερομηνία δημιουργίας ή λήξης
χαμένες κι αυτές στις καμπύλες του χρόνου
ΑΝΝΑ
ας της πει κάποιος πως την ψάχνω
με έναν τρόπο περίεργο και πρόχειρο
ρομαντικό
με έναν τρόπο που με κουνάει απ τη θέση μου
σαν παγιδευμένο τρωκτικό
να φτάσω τη μέση της και τα μαλλιά της
να μάθω επιτέλους όσα έχασα από τα μυστικά της
με έναν τρόπο περίεργο και πρόχειρο
ρομαντικό
με έναν τρόπο που με κουνάει απ τη θέση μου
σαν παγιδευμένο τρωκτικό
να φτάσω τη μέση της και τα μαλλιά της
να μάθω επιτέλους όσα έχασα από τα μυστικά της
22
σε παρακαλώ άσε με
σε παρακαλώ επίτρεψέ μου να φιλήσω την καθημερινότητά
να ξεδιπλωθώ στα μήκη και τα πλάτη της πόλης και του κόσμου
πεινάω για μια φωτογραφία σαν κι αυτή
μένω ξύπνια για μια ανάμνηση σαν κι αυτή
φοβάμαι τους ανοιχτούς δρόμους και τα άγνωστα νερά
μα σε παρακαλώ πάρε το χέρι μου από δω
σε παρακαλώ επίτρεψέ μου να φιλήσω την καθημερινότητά
να ξεδιπλωθώ στα μήκη και τα πλάτη της πόλης και του κόσμου
πεινάω για μια φωτογραφία σαν κι αυτή
μένω ξύπνια για μια ανάμνηση σαν κι αυτή
φοβάμαι τους ανοιχτούς δρόμους και τα άγνωστα νερά
μα σε παρακαλώ πάρε το χέρι μου από δω
Συνοπτικά
Ήταν ένας μήνας όλο αυτό;
ήταν ένας μήνας όλο αυτό
Το μυαλό μου καπνίζει ασταμάτητα
και το σώμα συνεχίζει να χορεύει
(άτσαλα)
15/5:δε μου σηκώνεις το τηλέφωνο. είμαι μια βδομάδα στην κόψη του ξυραφιού
το νιώθω κάτω από τα πόδια μου να ταλαντόνεται ελαφρώς από το βάρος μου
"θα πηδήξει ή δε θα πηδήξει" αναρωτιούνται
στο κενό
16-20/5: ας αναβάλω τα πάντα γι αργότερα [σκέφτηκα] ή ποτέ κι ας δούμε πως είναι να βγαίνεις και να πίνεις και να χορεύεις
σχετικά με την κθημερινότητά μου το τελευταίο τρίμηνο και εξής,
να πω/γράψω επιτέλους αυτό που σκέφτομαι τα βράδια που μένω σπίτι μου
πόσο μικρό, ανούσιο, ανώφελο και ψυχοφθόρο είναι αυτό που κάνω! η εκτός εαυτού δραστηριότητα, η ανυπαρξία ρουτίνας, η αποσυντόνιση από τα ειλικρινή θέλω, η απομάκρυνση από τις πραγματικές μου ανάγκες, η αποταύτιση από τα ιδανικά και τα πιστεύω ΚΑΙ πάνω και πέρα από όλα, εδώ που τα λέμε,αυτό το σταδιακό ξέφτισμα της μνήμης και το στρογγυλοκάθισμα εκείνης της κακής λήθης που περισσότερο μοιάζει να προκύπτει από την απομάκρυνση από τον εαυτό παρά από το αλκόλ.
21/5:τώρα είμαστε σίγουρα φίλοι
23/5:παίρνω το σάκο μου και το γλαστράκι μου
23-26/5:φιλοξενούμαι
27/5:βάζω τα κλάματα και το σκάω
27-31/5+1/6: είμαι φυγάς
ταυτόχρονα ξεχνάω κάπου τα λογικά μου, νιώθω ότι ηρεμώ αλλά μου λείπει το κάπνισμα και το φλερτ. θέλω να απέχω από αυτά που η μάνα μου θα αποκαλούσε άστατη ζωή -το γράφω και γελάω-
τα γενέθλια όμως είναι μια μεγάλη παγίδα και πέφτω μέσα, ρίχνω κι άλλους μέσα και είναι η καλύτερη επιστροφή στροφή καταστροφή
2-3/6: εδώ χρειαζόμαστε τουλάχιστον δυο μέρες για τον εορτασμό των γενεθλίων μου
5/6 και ως σήμερα: θέλω να μαστε φίλοι μα οι δυο μας φαίνεται να μην έχουμε και πολλά να πούμε και ίσως φταίω εγώ σίγουρα φταις και συ αλλά πιο πολύ φταις που δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε. ίσως ποτέ δεν είχαμε στην τελική. χωρίσαμε πιο νωρίς απ ότι πιστεύαμε.
6-13/6:μέρες συνεχούς υπνηλίας
9/6:την μεγαλύτερη παγίδα στη βάζει το μυαλό
10-11/6:περιμένω. βγαίνω. απογοητεύομαι. χορεύω. φεύγω.
13-15/6: κάτι ακόμα να ανησυχώ//κάτι ακόμα να ελπίζω
@
ήταν ένας μήνας όλο αυτό
Το μυαλό μου καπνίζει ασταμάτητα
και το σώμα συνεχίζει να χορεύει
(άτσαλα)
15/5:δε μου σηκώνεις το τηλέφωνο. είμαι μια βδομάδα στην κόψη του ξυραφιού
το νιώθω κάτω από τα πόδια μου να ταλαντόνεται ελαφρώς από το βάρος μου
"θα πηδήξει ή δε θα πηδήξει" αναρωτιούνται
στο κενό
16-20/5: ας αναβάλω τα πάντα γι αργότερα [σκέφτηκα] ή ποτέ κι ας δούμε πως είναι να βγαίνεις και να πίνεις και να χορεύεις
σχετικά με την κθημερινότητά μου το τελευταίο τρίμηνο και εξής,
να πω/γράψω επιτέλους αυτό που σκέφτομαι τα βράδια που μένω σπίτι μου
πόσο μικρό, ανούσιο, ανώφελο και ψυχοφθόρο είναι αυτό που κάνω! η εκτός εαυτού δραστηριότητα, η ανυπαρξία ρουτίνας, η αποσυντόνιση από τα ειλικρινή θέλω, η απομάκρυνση από τις πραγματικές μου ανάγκες, η αποταύτιση από τα ιδανικά και τα πιστεύω ΚΑΙ πάνω και πέρα από όλα, εδώ που τα λέμε,αυτό το σταδιακό ξέφτισμα της μνήμης και το στρογγυλοκάθισμα εκείνης της κακής λήθης που περισσότερο μοιάζει να προκύπτει από την απομάκρυνση από τον εαυτό παρά από το αλκόλ.
21/5:τώρα είμαστε σίγουρα φίλοι
23/5:παίρνω το σάκο μου και το γλαστράκι μου
23-26/5:φιλοξενούμαι
27/5:βάζω τα κλάματα και το σκάω
27-31/5+1/6: είμαι φυγάς
ταυτόχρονα ξεχνάω κάπου τα λογικά μου, νιώθω ότι ηρεμώ αλλά μου λείπει το κάπνισμα και το φλερτ. θέλω να απέχω από αυτά που η μάνα μου θα αποκαλούσε άστατη ζωή -το γράφω και γελάω-
τα γενέθλια όμως είναι μια μεγάλη παγίδα και πέφτω μέσα, ρίχνω κι άλλους μέσα και είναι η καλύτερη επιστροφή στροφή καταστροφή
2-3/6: εδώ χρειαζόμαστε τουλάχιστον δυο μέρες για τον εορτασμό των γενεθλίων μου
5/6 και ως σήμερα: θέλω να μαστε φίλοι μα οι δυο μας φαίνεται να μην έχουμε και πολλά να πούμε και ίσως φταίω εγώ σίγουρα φταις και συ αλλά πιο πολύ φταις που δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε. ίσως ποτέ δεν είχαμε στην τελική. χωρίσαμε πιο νωρίς απ ότι πιστεύαμε.
6-13/6:μέρες συνεχούς υπνηλίας
9/6:την μεγαλύτερη παγίδα στη βάζει το μυαλό
10-11/6:περιμένω. βγαίνω. απογοητεύομαι. χορεύω. φεύγω.
13-15/6: κάτι ακόμα να ανησυχώ//κάτι ακόμα να ελπίζω
@
στην τσίτα
τον μπούλο
στ αρχίδια μας
κουκούλα, τσιγάρο, αλκόλ, κλάμα
σε εμβρυακή στάση
(ερωτική) απογοήτευση
το κινητό ως σκανδάλη
βαβούρα
δε με χωρά ο τόπος
έξω
μέσα
ούτε μόνη ούτε με παρέα
τηλέφωνα
νεκρές οθόνες
μπορώ
δε μπορώ
καύλα
σώμα
ύπνος
σχέδια
ιδρυματοποίηση
κατανόηση
μοναξιά
όλα στο μυαλό
επίσης
μόνο
παραίτηση
εξουθένωση ως την καταβολή
τον μπούλο
στ αρχίδια μας
κουκούλα, τσιγάρο, αλκόλ, κλάμα
σε εμβρυακή στάση
(ερωτική) απογοήτευση
το κινητό ως σκανδάλη
βαβούρα
δε με χωρά ο τόπος
έξω
μέσα
ούτε μόνη ούτε με παρέα
τηλέφωνα
νεκρές οθόνες
μπορώ
δε μπορώ
καύλα
σώμα
ύπνος
σχέδια
ιδρυματοποίηση
κατανόηση
μοναξιά
όλα στο μυαλό
επίσης
μόνο
παραίτηση
εξουθένωση ως την καταβολή
ο,τι γράφω για σένα το χάνω
τα ελαφριά μου βήματα δεν με προιδέασαν για το ελαφρύ μου κεφάλι
νόμιζα πως γύρισα σπίτι πετώντας λόγω νύχτας
το (μεγάλο) ποίημα που σκέφτηκα για σένα και για μένα είχε ομοιοκαταληξία και μέτρο
μέχρι να φτάσω σπίτι το ξέχασα
κρίμα γιατί θα ήθελα να το διαβάσεις ένα βράδυ που δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις
Κ όπως κλισέ
[ζωγραφίζω συννεφάκια γύρω από έναν ακιδωτό ήλιο, ακούω νάιν ιντς νέηλς, πρέπει να γράψω κάτι συγκεκριμένο αλλά μου έρχοντε μόνο αφηρημένα συνηρμικά πράματα]
Πάλι αισθάνομαι τις σκέψεις μου να τρέχουν σπηνταρισμένες.
Ταυτόχρονα το σώμα μου κυρίως αρνείται να γράψει, να πληκτρολογήσει, να φάει, να σταθεί σωστά, να με βγάλει ασπροπρόσωπη. Όλη αυτή η εγκεφαλική υπερδαστηριότητα φαίνεται να θέλει να διοχετυθεί αποκλειστικά στον χορό.
Άρα οι χορευτικές μου φιγούρες είναι η τέχνη μου;
Πάλι αισθάνομαι τις σκέψεις μου να τρέχουν σπηνταρισμένες.
Ταυτόχρονα το σώμα μου κυρίως αρνείται να γράψει, να πληκτρολογήσει, να φάει, να σταθεί σωστά, να με βγάλει ασπροπρόσωπη. Όλη αυτή η εγκεφαλική υπερδαστηριότητα φαίνεται να θέλει να διοχετυθεί αποκλειστικά στον χορό.
Άρα οι χορευτικές μου φιγούρες είναι η τέχνη μου;
~
Είμαστε στο πάρτυ και κοιτάζω τον κλοιό των φίλων μου που περνάν καλά και σκέφτομαι πράματα σχετικά με ξύλινα πατώματα λερωμένα με ποτά και χαρούμενα πέλματα που τη βρίσκουν να χτυπιούνται σε εσωτερικούς χώρους με περίεργα φώτα και μες τον καπνό. Βρίσκω σε καθέναν τους κάτι που ενεργοποιεί το ευαίσθητο σημείο μου και λέω "α! οι φίλοι μου!"
Παράλληλα, μου έρχεται στο νου μια υπενθύμιση του ότι μου λείπει ένα ζεστό χέρι να κοιμάται πάνω στην κοιλιά μου κάτω από το σκέπασμα. Μου εξηγώ πως το κυνήγι μου γι αυτό το χέρι μπορεί να καταλήξει ανήθικο και μου απαντώ να μην υπεραναλύω τα πάντα πια.
Είμαι στο πάτωμα της κουζίνας και κοιτάζω προς τα πάνω σαν κουτάβι που του είπαν ένα καλούτσικο ανέκδοτο. Με σηκώνει η Γ και σπάω τον Λ που υποτίθεται με χόρευε αλλά γύρισε να μπει στην κουβέντα των από πίσω μια στιγμή (τον σπάω πώς;).
Παρόλα αυτά, σφηνώνει στο μυαλό μου μια περιεκτικότατη περίληψη της σύγχρονης πραγματικότητας έξω απ αυτό το σπίτι και μένω να το σκέφτομαι, χορεύοντας φυσικά.
~
Ο χορός ως τρόπος άμυνας
Ταυτόχρονα κι επίθεσης
~
Φιλιά στα χείλια όλων των φίλων μου. Των χορευταράδων, των αστείων, των υπερβολικών, των δασολόγων, των άπλυτων, των νέων, των παλιών.
όχι οι σημειώσεις στις 3:30
προσπαθώ να πληκτρολογήσω τις σημειώσεις μου στις 3:30 αλλά μάλλον δε θα γίνει. αντ' αυτού φαντάζομαι πράγματα σε ένταση να εκτονώνονται πανηγυρικά. ένα τεντωμένο λάστιχο που κόβεται και πετάγεται, ένα όπλο που εκπυρσοκροτεί, την πορεία ενός βέλους, ένα καταδύτης τη στιγμή που χώνεται στο πισινένιο νερό,τέτοια πράματα
σκέφτομαι τη λέξη ορμή
σκέφτομαι τις σημειώσεις μου με θεματική τον εαυτό ως εχθρό και τους άντρες ως κέντρο αποκατάστασης
σκέφτομαι τη λέξη ορμή
σκέφτομαι τις σημειώσεις μου με θεματική τον εαυτό ως εχθρό και τους άντρες ως κέντρο αποκατάστασης
η ετοιμότητα ως αρετή
τα γυμνά πόδια
οι φίλοι
οι μικρές ώρες
η φλοκάτη
το ράντσο
κάθε λεωφορείο
ο,τι μας φέρνει πιο κοντά και ταυτόχρονα το κύμα που μας απομακρύνει
Φλεβάρης
- Δίνω ρεπό στον εαυτό μου από την καθημερινότητα
- Η απεργία μου έκατσε καλά- Το κεφάλι μου θα σπάσει
- Θα με πάρει ο ύπνος στον καναπέ
- Δεν την παλεύω. Φυσάω και ξεφυσάω. Πάντα τα αγόρια είναι καλύτερη παρέα.
- Όλως παραδόξως καλύτερα. Μελαγχόλησα λίγο μόνο πριν τον ύπνο
- Μπορώ να καπνίζω για πάντα. Μακάρι να μπορούσαμε να καπνίζουμε στα σούπερ μάρκετ
- Σαββατοκύριακο ήταν αυτό;
- 00011001
- Μια πολύ καλή μέρα
- Δεν θέλω να προσπαθώ πολύ γενικά-
Δεν λειτουργώ καλά υπό πίεση-
Δεν έχω όρεξη να πιω τίποτα - Μια ταινία ακόμα. Γνωστοί-Άγνωστοι
- Εμπειρίες στο γυναικολογικό. Τσιγκουνεύομαι. Ακούω πανκ. Ζητάω φιλτράκια κι αναπτήρα
- Ήθελα να πιω έναν καφέ στον ήλιο-
έπεσα. - Αναμονή. Garage. Ραψ στη Ροτόντα
- Δεύτερη Κυριακή γιατί μία δε μου έφτασε
- Θα θέλαμε πολύ να παίξουμε μια ξερούλα
- Θα συνεχίσω να μην κάνω και πολλά και να κοιμάμαι έξω σαν σίγμα τελικό και να μην γκρινιάζω δυνατά που δεν έχω πάπλωμα και να μην αγκαλιάζω
- Υπόνοια επιστροφής στην πραγματικότητα. Ευκαιρία κοινωνικοποίησης. Τώρα ξέρω πάνω από 10 νέες φάτσες. Ίσως είμαι αλλεργική
- Αποχή από τους συμβιβασμούς (για 1 νύχτα)
- Aftermath. Ιδρυματοποίηση. Λόξα. Εγκλεισμός. Κουλ αυγά
- Όλυμπος
- Να την κάνω από δω μέσα
- Τα ίδια
- Τα ίδια
- Τα ίδια
- Ευχάριστη στιγμιαία ικανοποίηση φετίχ
- Ξένες βεράντες
- Δεν ξέρω πώς να νιώσω στο εργασιακό μου περιβάλλον
- Πόση ώρα γελούσαμε;
Αϋπνία/Αγρυπνία 2
δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια και είναι τόσο απλό
το μυαλό μου τρέχει και νομίζω όπου να ναι θα κουραστεί και θα σβήσει
συνειδητοποιώ ότι και τα μάτια είναι ενεργά
μήπως ξημερώνει; φοβάμαι πως μπαίνει φως από τις χαραμάδες των παντζουριών
αν έπεσα στο κρεβάτι στις 2 και γυρίζω πλευρά και σκέφτομαι τα πάντα
τι ώρα μπορεί να είναι τώρα
όλη αυτή η ενέργεια
όλη.αυτή.η.ενέργεια.
ένας δεύτερος εαυτός που θέλει να ανοίξει την πόρτα και να κατακτήσει τον κόσμο
ο ύπνος δεν του αρκεί
είναι 3.30
έχω κάνει ριβιού της μέρας που μόλις πέρασε, θολό πλάνο της μέρας που έρχεται, μια λίστα πραγμάτων που να λάβω υπόψιν μου για το γενικό στρατηγικό σχεδιασμό της κατά τα άλλα ανέμεληςκαι όσαφέρνειοάνεμος ζωής μου.
αλλαγή πλευρού
αλλαγή πλευρού
ανάθεμά σας χέρια δεν ξέρω τι να σας κάνω
αλλαγή πάλι
δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια κι ίσως είναι τα χέρια του κόσμου όλου που λείπουν από γύρω μου
το μυαλό μου τρέχει και νομίζω όπου να ναι θα κουραστεί και θα σβήσει
συνειδητοποιώ ότι και τα μάτια είναι ενεργά
μήπως ξημερώνει; φοβάμαι πως μπαίνει φως από τις χαραμάδες των παντζουριών
αν έπεσα στο κρεβάτι στις 2 και γυρίζω πλευρά και σκέφτομαι τα πάντα
τι ώρα μπορεί να είναι τώρα
όλη αυτή η ενέργεια
όλη.αυτή.η.ενέργεια.
ένας δεύτερος εαυτός που θέλει να ανοίξει την πόρτα και να κατακτήσει τον κόσμο
ο ύπνος δεν του αρκεί
είναι 3.30
έχω κάνει ριβιού της μέρας που μόλις πέρασε, θολό πλάνο της μέρας που έρχεται, μια λίστα πραγμάτων που να λάβω υπόψιν μου για το γενικό στρατηγικό σχεδιασμό της κατά τα άλλα ανέμελης
αλλαγή πλευρού
αλλαγή πλευρού
ανάθεμά σας χέρια δεν ξέρω τι να σας κάνω
αλλαγή πάλι
δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια κι ίσως είναι τα χέρια του κόσμου όλου που λείπουν από γύρω μου
κοιμόμαστε δίπλα δίπλα
έχουμε αφήσει την μπαλκονόπορτα μισάνοιχτη και την patti smith να τραγουδάει χαμηλόφωνα, ξανά και ξανά τα ίδια τραγούδια.
δίπλα δίπλα σε ένα μονό κρεβάτι σκεπασμένοι με τη μωβ κουβέρτα.
ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω το ταβάνι και πρέπει να σε ενημερώσω ότι έξω φυσάει.
σε σκουντάω, "φυσάει έξω"
λες κάτι ακαταλαβήστικο και γυρνάς στο πλάι
απ την πλευρά που είμαι εγώ
και μ αγκαλιάζεις ατσούμπαλα γιατί δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου ούτε για μισό δευτερόλεπτο.
ξύπνησα για να σου πω ότι φυσάει μα τώρα έχω να σου πω και τόσα άλλα
πόσο όμορφος είσαι, ας πούμε.
πόσο αγαπώ το στέρνο σου, ίσως.
πόσο πολύ
έχουμε αφήσει την μπαλκονόπορτα μισάνοιχτη και την patti smith να τραγουδάει χαμηλόφωνα, ξανά και ξανά τα ίδια τραγούδια.
δίπλα δίπλα σε ένα μονό κρεβάτι σκεπασμένοι με τη μωβ κουβέρτα.
ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω το ταβάνι και πρέπει να σε ενημερώσω ότι έξω φυσάει.
σε σκουντάω, "φυσάει έξω"
λες κάτι ακαταλαβήστικο και γυρνάς στο πλάι
απ την πλευρά που είμαι εγώ
και μ αγκαλιάζεις ατσούμπαλα γιατί δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου ούτε για μισό δευτερόλεπτο.
ξύπνησα για να σου πω ότι φυσάει μα τώρα έχω να σου πω και τόσα άλλα
πόσο όμορφος είσαι, ας πούμε.
πόσο αγαπώ το στέρνο σου, ίσως.
πόσο πολύ
[πρόχειρο από την 1/6/14]
Στη Γ.
Σε κοιτώ και με κοιτάς πίσω
και μιλάμε χαλαρά ή δε μιλάμε
Μοιραζόμαστε τσιγάρα και βρίσκω μυστικά στον τρόπο που πλησιάζεις στα δάχτυλά μου' μα είναι μόνο φαντασία.
Και η εκφραστικότητα του προσώπου σου με συνθλίβει και σπέρνει φιλιά στα χείλη μου.
Είσαι το μόνο γλυπτό που θα έπαιρνα στο κρεβάτι μαζί μου.
Η μόνη αγία της ορθόδοξης εκκλησίας που θα έλουζα με ευχαρίστηση.
Αγριολούλουδο.
Πιθανότατα μωβ, εύθραυστο στην όψη. Μπλεγμένο στα απάτητα βράχια ενός ελληνικού νησιού. Δεν τολμά να τ ακουμπήσει κανένα ζωντανό-από σεβασμό. Τόσο όμορφο και ιδιαίτερο λουλούδι. Αν το έβλεπε κάποιος από πόλη, θα έβαζε τα κλάματα από δέος. Θα ήθελε σίγουρα να το αγγίξει. Αλλά πώς; Με τι χέρια; Τα βρωμόχερα του αστικού μύωπα; Κι όταν βρέχει; Δροσίζεται και βρέχεται και οι σταγόνες αρνούνται να κυλήσουν από πάνω του. Κι όταν φυσάει; Του δίνει και καταλαβαίνει στον χορό. Λικνίζεται σαν μπαλαρίνα της φύσης.
Ε, τι όμορφο λουλούδι που είσαι!
και μιλάμε χαλαρά ή δε μιλάμε
Μοιραζόμαστε τσιγάρα και βρίσκω μυστικά στον τρόπο που πλησιάζεις στα δάχτυλά μου' μα είναι μόνο φαντασία.
Και η εκφραστικότητα του προσώπου σου με συνθλίβει και σπέρνει φιλιά στα χείλη μου.
Είσαι το μόνο γλυπτό που θα έπαιρνα στο κρεβάτι μαζί μου.
Η μόνη αγία της ορθόδοξης εκκλησίας που θα έλουζα με ευχαρίστηση.
Αγριολούλουδο.
Πιθανότατα μωβ, εύθραυστο στην όψη. Μπλεγμένο στα απάτητα βράχια ενός ελληνικού νησιού. Δεν τολμά να τ ακουμπήσει κανένα ζωντανό-από σεβασμό. Τόσο όμορφο και ιδιαίτερο λουλούδι. Αν το έβλεπε κάποιος από πόλη, θα έβαζε τα κλάματα από δέος. Θα ήθελε σίγουρα να το αγγίξει. Αλλά πώς; Με τι χέρια; Τα βρωμόχερα του αστικού μύωπα; Κι όταν βρέχει; Δροσίζεται και βρέχεται και οι σταγόνες αρνούνται να κυλήσουν από πάνω του. Κι όταν φυσάει; Του δίνει και καταλαβαίνει στον χορό. Λικνίζεται σαν μπαλαρίνα της φύσης.
Ε, τι όμορφο λουλούδι που είσαι!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)